leovankoppen's Blog

Gisteren aangekomen in de middle of nowhere op het randje van Toscana, Umbrië en Lazio. We zijn onderweg naar Rome, maar gaan eerst nog even op bezoek bij het voormalig woongebied van de Etrusken. Een volk dat in de late bronstijd, z’n 600 jaar voor het begin van onze jaartelling, leefden in het gebied dat we tegenwoordig kennen als de provincie Toscane. We staan met de camper op een camperplaats bij een gemoedelijke oude baas die verrassend aardig Engels spreekt, is in ieder geval beter dan mijn Italiaans. Het is er heel rustig -we zijn nog de enige gast- en hij toont ons de faciliteiten. Alles is aanwezig, maar erg oud en verdient eigenljk wel een opwaardering. Later blijkt dat alles wel functioneel is en we hebben het prima naar ons zin, want heel veel rust en ruimte en een lekkere namiddagzon. De volgende dag (dinsdag) beloofde regen en we wilden Pitigliano en de de nabij gelegen Vie Cave gaan bezoeken, goed advies van (schoon)zus Nel. Gewoon stoer regenjas aan en de fiets gepakt, op weg naar Pitigliano. Na eerst wat klimwerk verricht te hebben ging het in een “100% -rendementsafdaling” richting het oude stadje dat boven op een bergrug is gevestigd. Om in de stad te komen eerst nog even een flinke inspanning dus. De stad heeft de veelzeggende naam “Citta del Tufo”, stad van de tufsteen. De oude stad kleurt ook zoals tufsteen kleurt, donkergeel met groen, van het mos dat er ook gemakkelijk op wil groeien. Tufsteen was ons niet onbekend want we hebben het ook aan het Bruine laantje liggen als omzoming van het gazon. We wisten niet dat de samenstelling van het zachte poreuse steen voortkomt uit vulkanische materiaal. De grond is hier rijk aan tufsteen, vandaar de bijnaam van de stad. Het is dan ook niet verwondelijk dat in de omgeving er tal van grotten zijn ontstaan die uit als woningen en schuilplaatsen werden gebruikt. Het tufsteen laat zich denk ik gemakkelijk uithakken.

Op de wandeling hebben we daar vele voorbeelden van kunnen bewonderen en het bleef droog en ook af en toe wat zon. De benen waren nog wat stijf van de wandeling op de Cinque Terra, dus hebben we het rustig aan gedaan deze keer. Het oude deel van het stadje is bijna in zijn geheel uit tufsteen opgetrokken en was leuk om even door de smalle stegen te dwalen. Na een drankje op het Piazza van de stad terug en nu moesten we aan de bak, 8 km lang vals plat terug naar onze camperplek.

Woensdagochtend voor vertrek een Frans stel geholpen met starten. Hun nieuwe accu was om onduidelijke redenen leeggeraakt. De slagvaardigheid van Madame en een klein beetje energie uit onze accu maakte dat ze daarna vrolijk hun vakantie konden vervolgen.

Ook wij namen afscheid van de oude baas en vervolgden onze tocht naar Rome. Onderweg het park van Niki de Saint Phalle bezocht. Dat park ligt zomaar ergens in open land, maar is de moeite waard om een bezoek te brengen. Het zijn waanzinnig leuke objecten/beelden heel kleurrijk. Je komt er gegarandeerd met een dikke glimlach op je gezicht en met een opgewekt humeur van terug. Wat een ongebreidelde creativiteit moet die dame hebben gehad, maar ook wat een enorme opgave om al de objecten net talloze tegel- en spiegelstukjes in de meest wilde vormen tot een mooi geheel te maken. De foto’s spreken voor zich denk ik.

Daarna op weg naar Rome, een tussenstop om onze gasfles te laten vullen leverde helaas niet het gewenste resultaat. Door de uitstapjes onderweg was onze aankomst in Rome exact in de avondspits. De Garmin had besloten om ons via het overvolle centrum naar de camperplaats/camping te leiden. Zo reden we rond half zes Rome in, om tegen zeven uur uiteindelijk op de CP aan te komen. Maar ja dan heb je dat ook een keer ervaren en ik moet zeggen het veel me reuze mee, schadevrij en niet één claxon gehoord die ons probeerde te overtuigen dat we domme dingen deden. Morgen eens kijken wat Rome ons te bieden heeft.

---