Peculiarities

leovankoppen1 reactie

Ik besloot de vorige blog post met de belofte nog wat eigenaardigheden van de Engelsen te beschrijven.

Wat is me opgevallen na 4 weken camperen door de UK. Dat het in heel veel stadjes en dorpen, maar ook op het land zo traditioneel oogt. De huizen zijn grijs of rood, over het algemeen nogal klein en natuurlijk met een grote schoorsteen met veel pijpjes. Het lijkt er ook op of de meeste huizen een grauwsluier hebben, misschien omdat ze hier heel lang en misschien nog steeds wel, kolen stoken/stookten. Met de vele buien die er hier vallen zou het er toch wel aardig moeten afspoelen zou je denken.

Ook het land oogt als in de vorige eeuw, niets geen grote akkers of veel verschillende gewassen, wat je ziet is koren en grasland en is beperkt in oppervlakte en gescheiden van elkaar door muurtjes of hagen. Het geeft de schijn of er de laatste 50 tot 100 jaar op meeste plaatsen niet veel veranderd is. Geen grote projecten voor ruilverkaveling en ik heb  ook geen Vinex locaties gesignaleerd.

Ook in de stad zie je nog heel veel oude fabriekshallen staan, hoewel daar wel wat meer modernisering is waar te nemen in de vorm van nieuwbouw. Maar zoals de trouwe blog lezer al heeft kunnen constateren, we zijn niet zo heel veel in de hele grote steden geweest.

De wegen slingeren zich ook als vanouds door het land. Niks kanaliseren, gewoon de route van het oude karrespoor aangehouden. Autorijden is, mede ook vanwege het links rijden, doodvermoeiend. De Motorways (M-wegen) zijn vergelijkbaar met onze snelwegen maar ontberen helaas de rustplaatsen en als je er dan een tegenkomt dan is het er zo druk dat je geen plek kunt vinden om je campertje te parkeren. De provinciale wegen, de A-wegen rijden wel wat plezieriger, vaak ook 4-baans maar hebben geen vluchtstrook (hard shoulder) en vaak ook geen ongelijkvloerse kruisingen. Dan kom je op een rotonde met 6 of soms wel 8 afslagen. Dan raak je soms de tel wel kwijt en moet je maar weer proberen om via een U-turn terug te keren op de goede route.

De binnenwegen slingeren zich door het land en nemen elke rimpel daarvan mee. In het noorden van Engeland bij de Hadrian’s Wall heeft het veel weg van een achtbaan waarin je terecht bent gekomen. Op en neer en vlot na elkaar.

Tja en dan het fietsen! Wat zal ik ervan zeggen? De korte versie is dat we in Nederland niet zo moeten zeuren….. Maar iets meer genuanceerd dan, er zijn soms fietspaden die zijn gecombineerd met het wandelpad, maar daar heeft de Engelse wandelaar geen enkele moeite mee, gaan keurig opzij als je er aankomt. Niks mis mee. Maar fietswandelpaden eindigen gewoon ergens in de berm, ja en dan moet je de weg op. Als er dan auto’s met een vaartje van 80km/u lang je heenscheren wordt het wel tricky. Niet echt prettig dus. In de studentensteden zoals Cambridge en York zie je wel veel fietsen en ook fietspaden, maar dan alleen in de stad. Buiten de stadsgrenzen houdt het abrupt op. Fietsen is niet echt ontspannend, zeker ook omdat er vanwege de eerder geschreven rimpels pittige klimmetjes bij zitten.

Lees verder →
Pagina's: 1 2

Going home

leovankoppen2 reacties

Of het door de Robin Hood verhalen komt of Nottingham Forrest weet ik niet, maar om de een of andere reden is Nottingham de volgende en ook de laatste stop geworden voordat we weer overvaren naar “de Hoek”. Niet linea recta, maar via het Peak District, om daar nog een mooie wandeling te gaan maken.

Nou linea recta werd het zeker niet. Het Peak District ligt ingesloten tussen de grote steden Leeds, Manchester en Sheffield. Het leek ons leuk om de steden te mijden en in noord-zuid richting het Peak District door te steken. Nou dat bleek niet zou eenvoudig helaas. De garmin van de camper wilde graag of langs Manchester of langs Sheffield, maar dat probeerde we te verhinderen. Het leek wel een wedstrijd, wij probeerden iedere keer het apparaat onze wil op te leggen, dat leek te lukken maar ik moet tot mijn grote spijt bekennen dat we uiteindelijk wel door Sheffield reden. Notabene dwars door het centrum waarbij Sheffield Wednesday ook nog eens thuis speelde met als gevolg veel stoplichten op rood en voor ons een hele lange zit voordat we bij het gewenste Ashton on the Water uitkwamen. Het was inmiddels half drie geworden, maar het zou een wandeling van slechts 10 km worden. En bovendien was de camping in Nottingham al geboekt, dus dat moest allemaal wel kunnen.

Het begon allemaal wel fraai, droog af en toe zon, mooie vergezichten en een redelijk pad om te wandelen.

Het pad werd smaller en smaller en de natte stenen maakten het wandelen behoorlijk lastig. Gerda is daar helemaal geen fan van en helemaal niet als het ook nog stevig omlaag gaat. Nou dat ging het dus!

Bij de waterval even gepauzeerd en de regenjasjes erbij moeten pakken want er kwam weer een buitje over. Het tweede deel van wandeling was heel teleurstellend, veel glibberen door donkere bossen. Geen mooie vergezichten en ontspannen wandelen dus. Nou ja er zijn soms van die dagen….

Uiteindelijk pas tegen half zes bij de camper en dan nog even door naar Nottingham. Exact om 7 uur stonden we op de camping, waarbij het er verdacht veel op leek dat de achterburen met een familieweekend bezig waren.

De volgende morgen ook Nottingham nog even verkennen en dat viel in het geheel niet tegen. Jammer was dat er op het grote plein net een kermis stond opgesteld. De fraaie gevels waren nauwelijks meer zichtbaar en zeker niet op een foto te vangen. Een stukje verderop lukte dat gelukkig wel.

Nog even een lunch in de zon meepikken nu de kans zich aandiende. Daarna nog wat door de stad geslenterd en via een leuke route langs de Trent weer naar de camper gefietst. Passeerde ook nog even het grote stadion van Nottingham Forrest waar, als ik me niet vergis, Frans Thyssen als grote spelmaker furore heeft gemaakt. Corrigeer me Vincent als ik het mis heb!

Het zit er op 4 weken UK, waarvan de meeste tijd in Schotland. Boeiend, mooi, fris en vochtig nu en dan en heel typisch Engels zoals je dat uit de Engelse films en series kent. Morgen nog even in een aparte blog post de UK en alle eigenaardigheden op een rijtje zetten.

Pagina's: 1 2

Aussies in York

leovankoppen1 reactie

Neef Paul, Aussie, afkomstig uit het centrum van downunder (Alice springs), is met zijn gezin Europa aan het bereizen. Ze hebben afgelopen zomer een paar weken hun onderkomen gehad in Peter en Mieke’s huis. Die vervolgens naar ons huis waren verhuizen. Lijkt niet logisch, maar was letterlijk wel de meest passende oplossing. Ze waren er nog net toen wij terugkwamen van onze Italië reis. We hadden Paul niet meer gesproken sinds ons bezoek aan Alice in 2006. Heel leuk om te zien waar hij nu gekomen is in zijn leven. Toen, een jonge vent aan het begin van een onderwijscarriere en ook aan het begin van een relatie met Brooke die toen ergens diep in de outback bij de Aboriginals werkzaam was. En nu een happy family, drie heel energieke, vriendelijke en keurig opgevoede jongens. Fantastisch mooi om te zien en mee te maken. Dan zijn de jaren voor ons toch snel voorbij gegaan.

Bij onze hernieuwde kennismaking vertelde ze dat ze in augustus door de UK zouden gaan reizen. Een mooie gelegenheid voor een nieuwe ontmoeting, dus hebben we afgesproken om elkaar hier in Engeland weer te gaan ontmoeten. De ontmoetingsplaats is York geworden.

Het viel niet mee om een camping te vinden in York want dit weekend was het “banking holidays”, een lang weekend vrij voor de Engelsen, met als gevolg dat veel campings Fully Booked terugmeldde. Uiteindelijk vonden we in Dunnington, dat op fietsafstand van York ligt een rustige camping met veel plek.

De eerste avond kregen we uitnodiging om bij Paul en Brooke te komen eten en werden we notabene opgehaald vanaf de camping. Een heel gezellige avond waar we oude herinneringen uit 2006 hebben opgehaald. En ook de vraag beantwoord kregen waarom iemand in de middle of nowhere (Alice Springs) wil blijven wonen. Het is in hun ogen gewoon een heel gezellig stadje, met alle voorzieningen en heel aardige en sociale mensen, dat is de korte samenvatting van het antwoord.

De volgende morgen hebben we de stadsmuur van York bewandeld. Die heeft wat weg van een wandeling over de wallen van Brielle, maar nu een heuse muur waarover je kunt lopen.

Een omloop van ongeveer 5 km met onderweg ook een bezoekje aan een van de gerestaureerde torens.

Het aardige van deze wandeling is dat je ook vanaf de hoogte onbeschaamd in de vaak fraaie “Gardens” van de Engelse huizen kunt kijken.

Na de gezamenlijke lunch zijn we ieder onzes weegs gegaan en hebben we ook de Minster van York bezocht, heel prijzig, maar de moeite waard. Minder uitbundig als in de zuidelijke landen, maar je krijgt waar voor je geld.

We kregen voor dezelfde prijs ook nog een goed beeld van de mooie akoestiek omdat het koor een optreden verzorgde.

Daarna ook nog een stadswandeling gemaakt in “Harry Potter City”, want alles in York verwijst naar dat fenomeen. Zelfs bestaat er een winkel waar de etalage was gevuld met toverstokjes. En je gelooft het niet, maar met een rij voor de deur van mensen die naar binnen wilden. Alsof de nieuwste iPhone daar te koop was.

Zaterdagochtend fietsten we via een mooie route om de stad heen naar “the cold war buncker”. We passeerden achtereenvolgens, de campus van de universiteit, het science park, de grote kazerne van het Britse leger en tenslotte ook de in Engeland heilige cricket ground. En dat allemaal binnen een 5 km.

Paul had aldaar een bezoek geregeld en het leek ons ook wel interessant om daar in deze tijd, waarin het gevaar van een mogelijke kernaanval zich weer heeft gemanifesteerd, herinneringen op te halen hoe dat in de jaren zestig werd aangepakt.

Mooie excursie met herkenbare informatie uit mijn jeugdjaren over wat te doen bij een fall-out.

Vanuit technisch perspectief ook bijzonder om te zien hoe zaken gemonitord werden. En ook hoe het er in de control room aan toeging.

We sloten onze gezamenlijke bezoeken af met een koffie in het centrum van York. Het waren leuke bezoeken en fijne gesprekken, kortom heel erg gezellig.

En dus maakten we weer een volgende afspraak. Over een paar jaar in Alice Springs!!

Pagina's: 1 2

Hexham

leovankoppenEen reactie plaatsen

Hexham is eigenlijk niets meer dan het provinciestadje in het noorden van Engeland. Het heeft ook veel van die karakteristieken. Veel voorzieningen zoals winkels, redelijk rijk zo te zien en veel te veel verkeer. Met zo’n 12.000 inwoners is het zelfs kleiner dan Naaldwijk, maar er is veel historie. Al gesticht in de 7e eeuw en er was in die tijd ook een abbey, maar op de plaats is in de 12 eeuw een kerk verrezen. Een bezoek waard ook al was het gratis (!).

Op advies van de praatgrage buurman op de camping hebben we ook de Gaol bezocht, een van de eerste gevangenissen van Engeland. Stamt uit de middeleeuwen en we mochten met de lift ook nog een kijkje nemen in de kerker. Verder ook een heel aardige lezing van een van de gidsen over het gevangeniswezen in die tijd.

De gevangenisbewaarder gedroeg zich meer als een herbergier door tegen betaling tal van faciliteiten te leveren. Mensen werden in de gevangenis gegooid voordat ze berecht waren en als ze vervolgens vrijgesproken werden, werden ze weer teruggegooid in de kerker omdat ze nog een schuld moesten inlossen bij de gevangenisbewaarder. Ze moesten of vrijgekocht worden of moesten hun schuld terugverdienen door werk te verrichten. Bij vrouwen lukt dat gemiddeld beter omdat zij huishoudelijke (herbergier) taken voor hun rekening namen.

Mooi maar wel een bizar verhaal!

Nog even wat boodschappen scoren en dan weer terug, bergop, naar de camping. Hellinkje van 15%, maar ondanks de zware tas met boodschappen lukte dat toch zonder afstappen. Dat dwong bij de buurman de nodige respect af, toen hij wilde weten of we zijn adviezen nog opgevolgd hadden. Jazeker, leuk stadje voor een dag, prima camping ook met mooi uitzicht over het haver. Morgen familiebezoek in York!

Pagina's: 1 2

Hadrian’s wall

leovankoppen3 reacties

In 1997 hebben we tezamen met Jeanne en Vincent het Offa’s Dyk Path bewandeld. Een Dyk die de grens vormde tussen Wales en Engeland. Aan de noordkant van Engeland bouwde de Romeinse Keizer Hadrianus in de eerst eeuw een muur die een grens vormde tussen het Romeinse rijk en de Kelten in noorden, het huidige Schotland. Ook hier is een wandelpad aangelegd of ontstaan wellicht, dat net zoals het Offa’s Dyk Path druk bewandeld wordt. Het staat bekend vanwege het ruige weer dat je kan treffen als je het bewandeld. Flinke wind en stevige regenbuien kunnen je lot treffen en dan wordt zo’n leuke wandeltocht meer en meer afzien. Het is 120 km lang en gezien het karakter van de tocht moet je er wel een kleine week voor uittrekken.

We hebben van familie en vrienden mooie en dramatische verhalen gehoord over Hadrian’s Wall, voor ons voldoende redenen om eens een kijkje te nemen hoe het er daadwerkelijk uitziet.

We vonden via Komoot weer een aantrekkelijke wandeling die we onderweg nog konden aanpassen indien we daartoe wilden besluiten. Daarbij ook een mooi startpunt om de camper te parkeren.

Schoenen aan, regenjassen mee en gaan! De bui afwachten vonden we niet nodig want het stelde weinig voor volgens de buienradar. Dat bleek tegen te vallen dus toch maar regenjassen aan. Maar voor de eerste helling scheen de zon alweer en gingen de jasjes weer uit.

Maar bovenop kwam het alweer ongenadig naar beneden en bovenop stond daarbij een stevige wind. Jasjes snel weer aan dus en zo ging het de gehele tocht door. Maar het landschap en het uitzicht vergoedde veel, het was werkelijk fantastisch.

Onderweg kwamen we ook nog wat restanten van de wachttorens tegen. Ja, restanten van zo’n 2000 jaar geleden, er is dus niet heel veel meer van over.

Het pad bracht ons in gedachte weer terug bij onze wandeling zo’n 25 jaar geleden, soortgelijk, ook vaak wat buien en bovenop de Black Mountains heel veel wind. Daar hebben we toen ons tentje opgezet en ondanks de storm goed geslapen. Zelfs de overstaptrapjes bij de hekken zijn soortgelijk. Mooie herinneringen die in deze wandeling worden opgeroepen.

De terugtocht ging door het open veld, was wel eenvoudiger omdat er geen hoogteverschillen in waren, maar de straffe tegenwind maakte het er niet eenvoudiger op.

Uiteindelijk keerden we met zon weer terug bij de camper en bood het naburige restaurant heerlijke koffie met lekkers.

We kunnen niet zeggen dat we de Hadrian’s Wall hebben gelopen, maar we hebben wel een klein beetje de ontberingen ervaren en ook mooie herinneringen opgehaald uit de tijd dat we dit soort uitdagingen nog wel wilden aangaan.

Op naar de camping nabij Hexham, is al besproken dus geen verassingen meer vandaag. Morgen Hexham maar eens gaan bekijken en huizen zien, want in noord Engeland staan er niet heel veel is ons duidelijk geworden. Maar het is er wel heel mooi hoor in die grote leegte.

Pagina's: 1 2

Finally Edinburgh

leovankoppen1 reactie

Het is ons toch gelukt om Edinburgh te bezoeken en om alle spanning maar direct weg te nemen we hebben er ook enorm van genoten. We vonden uiteindelijk een camping in Wallyford waar we zondagnacht voor een nacht terecht konden. Met de trein van Wallyford naar hartje Edinburgh was maar 10 min. Kostte wel 4,5 pond p.p. Maar parkeren in Edinburgh met onze camper zou helemaal een lastige opgave gaan worden. En dus reden we zondagmorgen naar Wallyford, parkeerde de camper bij het station en namen de trein van 10.45u en om 11u liepen we in Edinburgh. Zondagochtend en inderdaad al heel veel drukte. Eerst maar ergens op een terras een bak koffie scoren en een plan maken om Edinburgh te gaan ontdekken. Maar als je daar in de meute van de ene naar de andere street performer loopt blijft er weinig van al die mooie plannen over.

Uiteraard lopen we de zogenaamde Royal Mile, dat is dus een straat van een mijl met aan de ene kant de Burcht en het Parlements gebouw aan de andere kant. De Royal Mile geeft Edinburgh een bijzondere stadskern, met veel oude gevels waarvan een groot deel best weleens flink opgepoetst zou mogen worden. Het heeft er alle schijn van dat aanslag van de destijds met steenkool gestookte huizen nog op de huizen en gebouwen zit. Van de andere kant is het zo wel heel authentiek.

Uiteraard zijn we even bij de fameuze burcht gaan kijken boven op de heuvel, helaas wordt het beeld verkracht door een groot stadion, dat in verband met de taptoes gebouwd is.

Ongetwijfeld biedt het de toeschouwers een fantastisch beeld tijdens de uitvoering van de taptoe, maar voor de toerist die niet beschikt over een kaartje – en dat zijn er velen – is het toch heel misplaatst. Jammer!

Als goedmakertje hier de beelden via YouTube.

De oude stad rond de Royal Mile ligt als het ware op een heuvelrug. Parallel aan de Royal Mile ligt in een zeg maar grote kuil, het station. Het park dat daarachter ligt heeft dan ook flinke taluds en dat nodigt heel erg uit om lekker in het gras te liggen tegen het talud op. Ziet er heel relaxed uit. Een mooi rustpunt in de stad, geweldig goed gedaan.

In de stad, en dus een mooie gelegenheid voor stadse fratsen. Lekker lunchen bij het restaurant van de National Gallery, notabene op het terras. Al krijg je bij seaten wel de disclaimer mee dat ze niet kan garanderen dat hey droog blijft 😏. Keurige bediening 👌daar.

Na de lunch zwerven we verder door de stad met leuke en hele flauwe street perforners. Maar als we langs een kapel of kleine kerk lopen worden we naar binnen gezongen door een fantastisch gospelkoor. Heerlijk om de beleving bij die koorleden te zien. Je zou er zo bij willen gaan staan.

We lopen de Mile verder af en komen bij het super moderne parlementsgebouw uit. Het kan onze goedkeuring nauwelijks wegdragen. In detail wel aardig maar als architectonisch meesterwerk toch onvoldoende. Teveel onrust

Dan de Mile weer terug, richting station, met onderweg nog wat aardige muzikanten. Tegenwoordig begeleiden ze zich vaak zelf met behulp van zeer geavanceerde elektronica. Net zoals Ed Sheeran dat doet, helemaal in z’n uppie. Spelen eerst een bass line in die nemen ze op, voegen er nog wat percussie bij en vervolgens spelen ze het nummer op de sologitaar. Klinkt alsof je een hele band hoort spelen. Leuk hoor.

Maar de show werd toch gestolen door deze Aussie. Die deed dat zonder digitale trukendoos en deed een didgeridoe geluid met z’n mond.

Moe maar voldaan keerden we terug naar het station. Al was het wel weer even puzzelen van welk platform onze trein zou gaan. Ook lukte uiteindelijk. Morgen nog een dag.

Pagina's: 1 2

Chimneys

leovankoppenEen reactie plaatsen

Ik weet niet of het jullie weleens is opgevallen, maar de schoorstenen op de Engelse huizen zijn zo opvallend, dat ik er niet omheen kan om dit ook op te nemen in mijn blog.

De huizen in de UK vind ik niet bijzonder mooi, dat zit hem hoofdzakelijk in de grauwe kleur van de stenen die gebruikt zijn in de bouw. Dat zit hem ook in de vele frutsels die eraan zitten zoals een erker, uitbouw, portaaltje of dakkapel. Dat maakt het er allemaal niet mooier op, maar het meest opvallende zijn toch wel de schoorstenen. Belachelijk is het aantal pijpen dat op een huis prijkt. Elke kamer moet een eigen rookkanaal hebben gekregen. Daarnaast steken ze ook nogeens enorm hoog boven het dak uit. Zowel de schoorsteen zelf als de pijpen.

Het geeft het allemaal zo’n in trieste indruk. Iedere keer als ik het zie krijg spontaan associaties met Coronation street en Charles Dickens en dat maakt het er allemaal niet mooier op.

Daarom maar eens ons nieuwe orakel ChatGPT4 geraadpleegd. Hier het antwoord :

Engelse huizen hebben veel schoorstenen om verschillende redenen. Een daarvan is de geschiedenis van de open haard, die al sinds de Tudor-tijd in Engeland werd gebruikt. Open haarden waren een belangrijke bron van warmte en gezelligheid in de koude winters, en ze vereisten schoorstenen om de rook af te voeren1

Een andere reden is dat Engelse huizen vaak meerdere open haarden hadden, soms in elke kamer. Dit betekende dat er meerdere schoorsteenkanalen nodig waren om de rook van elke open haard naar buiten te leiden. Sommige huizen hadden een centrale schoorsteen met meerdere kanalen, terwijl andere huizen meerdere schoorstenen hadden1

Een derde reden is dat Engelse schoorstenen vaak hoog en opvallend waren om de rook zo ver mogelijk van het huis te verspreiden. Dit was vooral belangrijk in stedelijke gebieden, waar de luchtvervuiling door rook een groot probleem was. Hoge schoorstenen hielpen ook om een betere trek te creëren, wat de efficiëntie van de open haard verbeterde2

Bronnen;

Nou ja, klinkt mij allemaal heel logisch. Pleit allemaal niet voor de architecten van de UK. Dat ze daar geen andere oplossing voor hebben kunnen vinden! Het ziet er echt niet uit!

Pagina's: 1 2

How to get into Edinburgh?

leovankoppen3 reacties

Ballater hebben we inmiddels verlaten, leuke plaats met veel historie. We zagen op de camping een reeks foto’s uit de rijke historie van het plaatsje waarin de nauwe banden met de koninklijke familie duidelijk werden.

Als we vertrekken is het weer weer Schots Dreich. Grijs vergezeld van de nodige buitjes. Als we op het hoger gelegen zuidelijk deel van de Grampians aankomen wordt het droog en dat is eerste winst, maar de zon komt er helaas nog niet door. Wel is het landschap weer enorm Schots. Schitterende bijna kale Schotse bergen, ze zijn niet echt hoog hoor slechts een paar honderd meter. Valt net in de categorie bergen schat ik in.

Vandaag niet zoveel kilometers gereden als we uitkomen bij Callander. De camping ziet er zeer verzorgd uit, maar ook wel heel veel verlaten caravans en verderop ook veel vakantiehuisjes. We maken voor morgen plannen voor een wandeling. De keuze die Komoot biedt is zeer ruim. Ik moet zeggen dat de ervaringen met Komoot tijdens deze vakantie heel goed zijn. De ervaringen in Italië en Spanje waren aanzienlijk minder goed.

De wandeling begint met een mooi wandelpad waar ik spontaan de hand van een peuter krijg aangeboden en hij kletst ronduit over de schaapjes en in ander onverstaanbaar peutertaal. Z’n moeder heeft het met Gerda over andere zaken. Over kinderen en hun opvoeding, elk met hun eigen expertise. Na een tijdje nemen we afscheid omdat hij schapenwol dat aan stekels en prikkeldraad hangt gaat verzamelen. Wij gaan verder en komen een Schot tegen die met zijn hond staat te genieten van de zwaluwen. Over 4 weken vertrekken ze weer naar Z-Afrika zo vertelde hij ons. Hij deed zichtbaar zijn best om verstaanbaar Engels te praten. We konden hem aardig volgen in zijn verhaal over zijn wat nerveuze hond.

Verder omhoog en we komen uit bij een waterval waar ook meer bezoekers zijn, veel kinderen die er spelen. We schrikken van de vele bossen, nog niet verlepte, bloemen bij een boom. Kennelijk iemand omgekomen. Een kind bij het spelen uitgegleden en dodelijk ten val gekomen op de rotsen in de waterval? De gedachte blijft langer hangen dan me lief is. Een kind, zo pril nog, moet voor heel veel verdriet gezorgd hebben.

We vervolgen de tocht en het gaat verder omhoog en als we op de top zijn is het tijd voor de meegebrachte lunch en daarbij genieten van het uitzicht. De zon doet voorzichtige pogingen, maar blijft zich toch nog teveel verschuilen naar onze zin.

De afdeling gaat grotendeels over asfalt en is dan ook vrij eenvoudig. Het laatste stuk naar het stadje gaat door het bos en gaat dan soms flink steil omlaag.

Beneden in het stadje is er koffie met wat lekkers en vandaar terug naar de camper.

Daar staan we voor een nieuwe uitdaging. Een plek zoeken voor overnachtingen in de buurt van Edinburgh. De campings in de stad heb ik allemaal al gechecked, fully booked until 27 augustus. Leuk, dachten we een festivalmaand in Edinburgh, maar kennelijk zijn velen met ons die dat ook dachten. We zetten met de moet der wanhoop nog wat berichtjes uit met het verzoek voor een aantal overnachtingen.

Ook de buurman schiet te hulp, maar helaas zijn suggesties leiden niet tot het gewenste resultaat. We denken een oplossing gevonden te hebben. Zo’n 20 miles buiten Edinburgh is een aardige camping vanwaar we met de fiets naar het station kunnen rijden om vervolgens in een klein uurtje met de trein naar Edinburgh te reizen. De mail naar die camping wordt helaas niet beantwoord en de telefoon biedt alleen een antwoordapparaat. Ziet er niet goed uit.

De volgende morgen vertrekken we met fingers crossed naar die plek. Bij de receptie staat een bordje waaruit blijkt waarom de telefoon en mail niet wordt beantwoord. Onderbezetting! Uiteindelijk volgt dan later toch de teleurstelling, dit keer wel! Hoe verder?

Pagina's: 1 2

Great Glen

leovankoppen2 reacties

De Schotse hooglanden worden in tweeën gesneden door de Great Glen. Het is als het ware een barst in het Schotse land die loopt vanaf Fort Williams in het zuidwesten tot aan Inverness in het noordoosten.

Uit Wikipedia: Een glen is in Schotland en Ierland de naam van een vallei, vaak uitgesleten door een gletsjer. Glens zijn dan ook vaak lang en diep en hebben een kenmerkende U-vormige doorsnede. Het woord glen stamt af van het Iers-/Schots-Gaelische woord gleann.

Vandaag nemen we de fiets om Inverness te kunnen bezoeken. We rijden aan de noordzijde langs het laatste stukje van de great Glen naar Inverness. Tja dat ligt wel aan de overkant, maar er is gelukkig een brug die Kessock met Inverness verbindt.

We rijden tot bijna onder de brug en dan gaat het steil omhoog, meer dan 15% schat ik in. Maar we komen boven en mogen over het fietspad aan de rechterzijde de oversteek maken. Hierdoor is er nauwelijks uitzicht op de Noordzee kant, maar ja de zon ontbreekt ook dus geen foto’s.

Inverness is een industriestad. Als we naar beneden suizen ruiken we de geur van dennenhout. In de haven gaat het echt van dik hout, daar worden heel wat planken gefabriceerd die vandaar naar elders worden getransporteerd. In de stad is het tijd voor lunch, uit lunchen. Nu we er toch zijn maken we er gebruik van. Stadse fratsen in gedachte hoor ik het Koos zeggen.

De terugweg is ook langs het Glen, maar heel wat minder leuk om te rijden vanwege het verkeer dat zo af toe met hoge snelheid langszij komt. Ze geven je wel voldoende ruimte, maar het blijft onaangenaam.

Vanuit Beauly gaan naar het zuidelijk deel van de Schotse hooglanden, maar nu we er toch in de buurt zijn gaan we nog even op visite bij Nessie. Althans ik hoop dat ze zich even laat zien. Ze verschuilt zich namelijk nogal veel de laatste tijd. Ook onze aanwezigheid wordt niet beloond met ook maar een klein signaal, een stukje staart, stekel, vin of wat dan ook, laat staan haar (of zijn) kop. Zelfs geen rimpeling in het water, die haar aanwezigheid zou kunnen verraden, is waarneembaar. Bad luck for us!

We rijden na een stukje snelweg gehad te hebben de Grampians in. Mooi uitgestrekt maar kaal landschap, weinig bomen wel hele grote heidevelden die het beeld mooi paars kleuren. Onderweg stoppen we de nodige keren om al dit moois in gedachte en ook digitaal mee te kunnen nemen. Bij de lunchplek komen we middenin de wildernis een kunstwerk tegen wat hele leuke effecten geeft al je het op de foto zet.

Deze foto geeft meer duidelijkheid over hoe het werkt.

We passeren een heus skigebied, het gaat hier ook op en af en ook geweldig steil. 20% hellingen, met de auto gaat dat prima, maar als je deze route op de fiets doet kan je je lol op. Het lever schitterende vergezichten op, helaas duikt de zon teveel weg op dat moment.

Na een fantastisch rit eindigen we bij een camping waar het bordje full site ons duidelijk maakt dat we weinig kans maken. We proberen het, dit keer minder zielig, en zowaar het lukt ons opnieuw. Er was net een cancellation en we kunnen daar gebruik van maken, top. Mooie plek hier in Ballater, willen we nader ontdekken, we besluiten weer voor 2 nachten te boeken.

Pagina's: 1 2

Unexpected

leovankoppen1 reactie

Schotland is in vele opzichten verassend. Wanneer de weerApps regen voorspellen zitten we geheel onverwachts te ontbijten of koffie te drinken in zon. Als je een ruig kaal landschap verwacht rij je ineens door een bosrijk gebied. Of je kijkt langs de kliffen naar beneden en dan zie je ineens van die intieme baaitjes met zandstranden. Heel verassend, zeker ook omdat het danweer zo’n Dreich day is today. Ik had ook de verwachting dat ik deze vakantie vrij gemakkelijk zou kunnen communiceren met de Schotten, maar dat blijkt niet helemaal het geval te zijn, ook dat zou je een verassing kunnen noemen. Het accent is dermate sterk en ze kletsen zou snel dat je het nauwelijks kunt volgen. De plaatsnamen worden in het Keltisch (Celtic) weergeven en dat levert weer onuitspreekbare namen op.

Kortom Schotland biedt op velerlei manieren onverwachte zaken op.

De laatste vernachting op Skye was in plaatsje Uig, vandaar zijn we in noordelijke richting naar Laide gereden. Mooi weer, mooie plek alleen worden in de avond overvallen door insecten – zijn hier ook nauten? – die heel hinderlijk zijn, we vluchten de camper in, terwijl onze buren met een soort van klamboe over hun hoofd proberen verder te leven.

De wegen worden smaller en we komen op stukken waar we te maken krijgen met passing points, plaatsen waar je kunt/moet wachten op je tegenligger zodat je elkaar kunt passeren. Het is of oude tijden terugkeren want in mijn jeugdjaren, toen ik aan de Langewateringkade woonde, was dat de gewoonte. Op basis van deze oude ervaringen ging het me dus wel redelijk af. Maar op het moment dat er een rijtje auto’s achter elkaar komen wordt het wel een uitdaging. Dan is het wel passen, meten en knijpen en dan hopen dat je er schadevrij langs komt.

Vanwege de verwachting van een nieuwe Dreich day besluiten we niet nog noordelijker te gaan, maar de oversteek te maken naar de Noordzee kant. Er is in zekere zin sprake van enige verzadiging van de wilde natuur en daarbij de verwachting van een natte grijze dag die het er niet aantrekkelijker op maakt, brengt ons tot dit besluit.

We rijden langs de kust en genieten ondanks de regen van de – bij mooi weer – o zo mooie baaitjes met zandstrandjes en de Ardennenachtige bosgebieden die we passeren. Later komen we op de lege hoogvlakte die op het einde doorsnede wordt door een dal dat gelegen ligt aan een fjord/loch/sound.

Maar dan plotseling rijden we een bewoond gebied in er zijn er weer graanvelden en grasweiden. We zijn weer in de bewoonde wereld gekomen en ook nog wel een goed ontwikkeld en zo te zien redelijk rijke streek. Mooie huizen, keurige straten en mooie winkels. Nog net geen Wassenaar maar het komt een beetje in die buurt zeg maar.

In Beauly komen we op een camping aan die de ideale camping zo ongeveer benaderd. Ruim veld met hele grote eiken, keuze voor gras of grind, veel rust en prima sanitair. En ook nog goede wifi. Juist op tijd selecteer ik de Nos App om MvdP te gaan volgen. Net zoals vele anderen had ik hoge verwachtingen. Hij zou zo maar voor een unieke trilogie kunnen zorgen, wereldkampioen in het veld, op de weg en op de berg. Ook hier sloeg het onverwachte weer toe. MvdP ging opnieuw onderuit en daar vlogen net als bij een luchtballon alle verwachtingen op in het niets. Over and out!

Uiteindelijk kijk ik met een biertje in de hand zo af en toe nog even op de app wie het dan wel gaat worden, maar doe dat dan wel geheel onverwacht in een heerlijk late middagzon.

Pagina's: 1 2