Ik besloot de vorige blog post met de belofte nog wat eigenaardigheden van de Engelsen te beschrijven.
Wat is me opgevallen na 4 weken camperen door de UK. Dat het in heel veel stadjes en dorpen, maar ook op het land zo traditioneel oogt. De huizen zijn grijs of rood, over het algemeen nogal klein en natuurlijk met een grote schoorsteen met veel pijpjes. Het lijkt er ook op of de meeste huizen een grauwsluier hebben, misschien omdat ze hier heel lang en misschien nog steeds wel, kolen stoken/stookten. Met de vele buien die er hier vallen zou het er toch wel aardig moeten afspoelen zou je denken.
Ook het land oogt als in de vorige eeuw, niets geen grote akkers of veel verschillende gewassen, wat je ziet is koren en grasland en is beperkt in oppervlakte en gescheiden van elkaar door muurtjes of hagen. Het geeft de schijn of er de laatste 50 tot 100 jaar op meeste plaatsen niet veel veranderd is. Geen grote projecten voor ruilverkaveling en ik heb ook geen Vinex locaties gesignaleerd.
Ook in de stad zie je nog heel veel oude fabriekshallen staan, hoewel daar wel wat meer modernisering is waar te nemen in de vorm van nieuwbouw. Maar zoals de trouwe blog lezer al heeft kunnen constateren, we zijn niet zo heel veel in de hele grote steden geweest.
De wegen slingeren zich ook als vanouds door het land. Niks kanaliseren, gewoon de route van het oude karrespoor aangehouden. Autorijden is, mede ook vanwege het links rijden, doodvermoeiend. De Motorways (M-wegen) zijn vergelijkbaar met onze snelwegen maar ontberen helaas de rustplaatsen en als je er dan een tegenkomt dan is het er zo druk dat je geen plek kunt vinden om je campertje te parkeren. De provinciale wegen, de A-wegen rijden wel wat plezieriger, vaak ook 4-baans maar hebben geen vluchtstrook (hard shoulder) en vaak ook geen ongelijkvloerse kruisingen. Dan kom je op een rotonde met 6 of soms wel 8 afslagen. Dan raak je soms de tel wel kwijt en moet je maar weer proberen om via een U-turn terug te keren op de goede route.
De binnenwegen slingeren zich door het land en nemen elke rimpel daarvan mee. In het noorden van Engeland bij de Hadrian’s Wall heeft het veel weg van een achtbaan waarin je terecht bent gekomen. Op en neer en vlot na elkaar.
Tja en dan het fietsen! Wat zal ik ervan zeggen? De korte versie is dat we in Nederland niet zo moeten zeuren….. Maar iets meer genuanceerd dan, er zijn soms fietspaden die zijn gecombineerd met het wandelpad, maar daar heeft de Engelse wandelaar geen enkele moeite mee, gaan keurig opzij als je er aankomt. Niks mis mee. Maar fietswandelpaden eindigen gewoon ergens in de berm, ja en dan moet je de weg op. Als er dan auto’s met een vaartje van 80km/u lang je heenscheren wordt het wel tricky. Niet echt prettig dus. In de studentensteden zoals Cambridge en York zie je wel veel fietsen en ook fietspaden, maar dan alleen in de stad. Buiten de stadsgrenzen houdt het abrupt op. Fietsen is niet echt ontspannend, zeker ook omdat er vanwege de eerder geschreven rimpels pittige klimmetjes bij zitten.
Lees verder