Het is ons toch gelukt om Edinburgh te bezoeken en om alle spanning maar direct weg te nemen we hebben er ook enorm van genoten. We vonden uiteindelijk een camping in Wallyford waar we zondagnacht voor een nacht terecht konden. Met de trein van Wallyford naar hartje Edinburgh was maar 10 min. Kostte wel 4,5 pond p.p. Maar parkeren in Edinburgh met onze camper zou helemaal een lastige opgave gaan worden. En dus reden we zondagmorgen naar Wallyford, parkeerde de camper bij het station en namen de trein van 10.45u en om 11u liepen we in Edinburgh. Zondagochtend en inderdaad al heel veel drukte. Eerst maar ergens op een terras een bak koffie scoren en een plan maken om Edinburgh te gaan ontdekken. Maar als je daar in de meute van de ene naar de andere street performer loopt blijft er weinig van al die mooie plannen over.
Uiteraard lopen we de zogenaamde Royal Mile, dat is dus een straat van een mijl met aan de ene kant de Burcht en het Parlements gebouw aan de andere kant. De Royal Mile geeft Edinburgh een bijzondere stadskern, met veel oude gevels waarvan een groot deel best weleens flink opgepoetst zou mogen worden. Het heeft er alle schijn van dat aanslag van de destijds met steenkool gestookte huizen nog op de huizen en gebouwen zit. Van de andere kant is het zo wel heel authentiek.
Uiteraard zijn we even bij de fameuze burcht gaan kijken boven op de heuvel, helaas wordt het beeld verkracht door een groot stadion, dat in verband met de taptoes gebouwd is.
Ongetwijfeld biedt het de toeschouwers een fantastisch beeld tijdens de uitvoering van de taptoe, maar voor de toerist die niet beschikt over een kaartje – en dat zijn er velen – is het toch heel misplaatst. Jammer!
Als goedmakertje hier de beelden via YouTube.
De oude stad rond de Royal Mile ligt als het ware op een heuvelrug. Parallel aan de Royal Mile ligt in een zeg maar grote kuil, het station. Het park dat daarachter ligt heeft dan ook flinke taluds en dat nodigt heel erg uit om lekker in het gras te liggen tegen het talud op. Ziet er heel relaxed uit. Een mooi rustpunt in de stad, geweldig goed gedaan.
In de stad, en dus een mooie gelegenheid voor stadse fratsen. Lekker lunchen bij het restaurant van de National Gallery, notabene op het terras. Al krijg je bij seaten wel de disclaimer mee dat ze niet kan garanderen dat hey droog blijft 😏. Keurige bediening 👌daar.
Na de lunch zwerven we verder door de stad met leuke en hele flauwe street perforners. Maar als we langs een kapel of kleine kerk lopen worden we naar binnen gezongen door een fantastisch gospelkoor. Heerlijk om de beleving bij die koorleden te zien. Je zou er zo bij willen gaan staan.
We lopen de Mile verder af en komen bij het super moderne parlementsgebouw uit. Het kan onze goedkeuring nauwelijks wegdragen. In detail wel aardig maar als architectonisch meesterwerk toch onvoldoende. Teveel onrust
Dan de Mile weer terug, richting station, met onderweg nog wat aardige muzikanten. Tegenwoordig begeleiden ze zich vaak zelf met behulp van zeer geavanceerde elektronica. Net zoals Ed Sheeran dat doet, helemaal in z’n uppie. Spelen eerst een bass line in die nemen ze op, voegen er nog wat percussie bij en vervolgens spelen ze het nummer op de sologitaar. Klinkt alsof je een hele band hoort spelen. Leuk hoor.
Maar de show werd toch gestolen door deze Aussie. Die deed dat zonder digitale trukendoos en deed een didgeridoe geluid met z’n mond.
Moe maar voldaan keerden we terug naar het station. Al was het wel weer even puzzelen van welk platform onze trein zou gaan. Ook lukte uiteindelijk. Morgen nog een dag.