leovankoppen's Blog

Voordat we naar een bepaald land op reis gaan maak we plannen (pianifica). Voor onze Giro d’ltalia hebben we dat uiteraard ook gedaan. Je plant de afstand en kijkt of het past binnen de beschikbare tijd, dat is meestal mijn werk. Vervolgens stemmen we af waar we willen zijn om wat te willen zien. Dat gebeurt ook nog redelijk globaal en is meestal het werk van Gerda. Die houdt vooral de cultuur en architectuur in de gaten. Ze wil vooral niets missen, maakt zich daar vaak ook nogal druk over. Niet in de grote (macro) planfase, zeg maar die voorafgaande aan de reis plaatsvindt, maar aan de kleinere (meso) planfase. Dat is op het moment dat we daar ter plaatse zijn. Dan worden de boeken, wensenlijstjes en andere adviezen erbij gehaald en mogen we dus niets over het hoofd zien. Op het moment dat we echt ter plaatse zijn wordt het plan ten uitvoer gebracht en wordt er, zeg maar vakantiewerk uitgevoerd. Planmatig gaan we de bezienswaardigheden af en laten ons tegelijk verassen door de zaken die ontbraken in de beschrijvingen. Die verassingen (sorprendere) zijn op zijn minst net zo leuk en ook net zo belangrijk als de geplande bezoeken van de grote en kleine bezienswaardigheden. Van de ene kant wil je niets missen – fomo (fear of missing out)-, Gerda heeft daar nog wel eens last van, en van de andere kant zijn verassingen wel veel leuker.

Soms wordt je ook verrast door zaken die buiten je invloedssfeer liggen. In de eerste weken ging het over kleine zaken zoals onverwachte wegafsluitingen. Die zijn redelijk eenvoudig te overkomen. Maar als het over grotere zaken gaat dan moet ook de initiële planning eraan geloven. Daar hebben we deze week nogal flink last van. Ik meldde het al eerder, het is het weer dat roet in het eten gooit en onze planning op een hoop gooit.

Inmiddels zitten we dus al lang niet meer in het zo mooie en (bijna) altijd zonnige Puglia, maar in het altijd lieflijke Toscane. De afgelopen dagen hebben we alle weerApps geraadpleegd om te kijken waar het wel acceptabel vakantieweer is. Maar helaas op het moment dat wij ter plaatse waren, was de regen daar ook. Het was niet zo dat wij de regen met ons meenamen, maar de regen was eigenlijk overal in Italië. Het was eerder oppassen geblazen niet op die plaatsen te zijn waar de overstromingen optraden. Het was de afgelopen dagen wereldnieuws en vrienden en kennissen stuurde ons waarschuwingen of vroegen zich af of we wel veilig waren. Zelfs de Formule 1 race in Imola moest wijken, met een beetje creativiteit hadden ze er ook een speedboat wedstrijd van kunnen maken. Ik denk dat Max dat ook gewonnen zou hebben, hoewel zijn altijd sterke bandenstrategie dan weinig winst zal opleveren. Maar het is heel triest natuurlijk, heel veel schade en enkele mensenlevens die gelaten zijn.

Nu even in het kort, maar later nog wel wat uitgebreider in een ander blogpost. Valle d’Itria hebben we wel aangedaan, trulli’s gezien, maar het was er erg grijs en nat. Na de lunch dan maar doorgereden richting het Nationaal Park Gargano, de spoor van de Italiaanse laars. Dat bleek toch te ver te worden, dus onderweg toch nog even Trani bezocht en dat was ondanks dat het ook erg nat was, wel heel verassend. In Gragano was het weer ook niet goed genoeg en na een dag zochten we ons geluk verderop en wilden de oversteek maken richting Rome. Maar ook dat plan was geen lang leven beschoren en werd nog gedurende de rit veranderd naar een plek onderweg bestemming Perugia. Vele buien hebben we links laten liggen, maar de grootste was niet te ontwijken en toen we daar rond half vier aankwamen, gingen boven alle sluizen open.

Zo kwamen we uit bij Riserva naturale dell’Abbadia di Fiastra, een bezienswaardigheid blijkbaar. Er was een enorme parkeerplaats met ook heel veel ruimte voor camperaars. Na aanmelding bij de slagboom kregen we toestemming door te rijden en vonden daar twee andere campers. Plekje gevonden, stroom aangesloten en dan op zoek naar wat daar te zien is. We werden verrast met een mooi Monestero waar de kloosterorde der Cisterciënzers in vroegere jaren hun onderdak hadden.

Bij het infokantoortje konden we zowel de camping afrekenen als een ticket voor het Monestero bemachtigen. Speciaal voor ons werd de deur geopend en kregen we als enige gast toegang tot het Monestero dwalen. We kregen een korte toelichting wat er te zien was en ook hoe we als we weggingen het hek weer konden openen. Eigenlijk werden in het Monestro opgesloten…

Een deel van de abdij is later door een rijke familie omgebouwd tot een Palazzo, een groot landhuis. Helaas kwamen we daar niet verder dan de hal en de tuin.

De monniken verdienden destijds hun brood met het maken van olijfolie en wijn, in deze streek een vrij normale bedrijsvoering. Dus naast geloven en bidden werd er ook gewoon arbeid verricht. Daarvoor hadden de monniken overigens leken in dienst, zij deden het werk terwijl de moniken, denk ik zomaar, de wijn keurden en de verkoop regelden.

Onder het Monestero lag dus een heuse wijnkelder en ook daar hebben we een kijkje kunnen nemen. Het zag er heel authentiek en goed onderhouden uit. Het feit dat je er helemaal alleen rond kan lopen maakt het extra leuk natuurlijk.

Dit was wat je noemt een enorm leuke verrassing en dat konden we goed gebruiken met onze tegenslag in de planning, want ongewild het toch ten koste van je humeur. ’s Avonds in het restaurant onszelf maar beloond met een etentje. Daar konden we tegelijk ook het nieuws zien van de enorme overstromingen die een paar honderd kilometers ten noorden van ons hadden plaatsgevonden. Dat was dan weer een onaangename verrassing (spiacevole sorpresa).

---