In een paar voorgaande posts had ik al aankondiging gedaan van deze post over het openbaar vervoer. Rome is een drukke stad en met in gedachte het wat opvliegerige gedrag van de Italiaanse automobilist besloten we toch maar met de tram en metro naar de binnenstad te gaan. Slechts een half uurtje met de tram zo was het advies van de campingbaas en je kunt hier tickets kopen. Slechts €1,50 voor 100 min reizen. Nou in ruim anderhalf uur moeten we wel op de gewenste plek kunnen komen. Dus vier tickets aangeschaft, indachtig ook de terugreis.
De tram bracht ons in een bijna een half uur aardig in het centrum van de stad. Nu overstappen op een volgende lijn en zijn we er. Tja, er zijn nogal wat overstapmogelijkheden hier en het nummer van de tram die de campingbaas had geadviseerd zit er helaas niet bij. Dan deze maar doen, dat lijkt ook die kant op te gaan… Nou nee dus. Dan maar uitstappen en overstappen… Uiteindelijk besluiten we de benenwagen maar te nemen en lopen we richting Villa Borghese. Een groot park mat daarin een museum met die naam. (Villa in het Italiaans is Park). Nou ja en van daaruit kunnen we al lopende wel door naar het Pantheon.
Voor de terugreis waren we niet echt handig bezig.We kozen als bestemming de verkeerde campingnaam en gebruikte dat als bestemming van de metrolijn. Hoe kom je zo stom zal je waarschijnlijk denken? Mijn telefoonbatterij houdt het niet een hele dag vol, dus gebruikte ik de telefoon van Gerda en zag daar een campingnaam staan die met wel bekend voorkwam. Verder niet gecheckt en gewoon gedaan. Het gevolg was dat we vervolgens op het verkeerde station aankwamen en toen we buiten stonden erachter kwamen dat we fout zaten. Lopen was echt te ver na zo’n vermoeiend dagje, dus terug naar de metro, maar ja die accepteerde ons kaartje niet meer. Dan maar weer terug naar het bussenplein en op de valreep slaagden we erin om ons in een overvolle bus te proppen waarmee we tot op een halve kilometer van de camper kwamen. Morgen misschien toch maar met de fiets proberen!
Napels
We stonden met de camper in Erlano, op zo’n 20 km afstand van Napels. Er is een stationnetje en ook hier adviseerde onze campingbaas om met het openbaar vervoer naar Napels af te reizen. Ok goed plan, we hebben inmiddels wat ervaring opgedaan dus het moet deze keer wel gaan lukken. Lopend naar het stationnetje en daar aangekomen konden we aansluiten op een -na wat later zou blijken- een kleine rij medereizigers die ook een kaartje moesten aanschaffen. Vervolgens in de overvolle trein een staanplaats kunnen bemachtigen met uitzicht vlak achter de machinist. Naarmate we dichter bij Napels kwamen werd het in meer dan een dubbele betekenis benauwder in de coupé. Gelukkig konden we op Garibaldi -het centrale station van Napels- uitstappen en konden we onze reis naar het Nationaal Geologische museum vervolgen met de metro. Beetje zoeken en puzzelen welke metrolijn we moesten kiezen maar die vonden we uiteindelijk. Daar stonden een paar flinke rijen voor een tweetal kaartjesautomaten.
Er zit niets andersop dan achteraan aan te sluiten. Je verwacht dat een kaartje trekken uit een automaat toch niet al teveel tijd mag kosten, maar wel als de automaat erg traag werkt en zeer kritisch is op de kwaliteit van de euromunten die erin gaan of anderzins via en zeer trage internetverbinding de transactie van je betaalkaart afhandelt. Ja dan willen de rijen wel aangroeien. Een kwartiertje later waren we de gelukkige bezitters van twee metrokaartjes. Zo, nu op naar de metro, even zoeken welk spoor en ja hoor. Ook daar een lange rij mensen die allen het perron op wilden via de tourniquette. Er stond om onduidelijke redenen iemand de toestroom van mensen naar het perron te regelen. Maar weer geduldig blijven en hopen dat het niet te lang duurt. Plotseling was er groen licht en stormde de meute richting perron. Wij ook, maar nu nog de metro in, wordt dat weer wachten of kunnen we zo mee. Nou gelukkig dat laatste.
We konden uitstappen onder het museum, dus eindelijk na zo’n reistijd van bijna 2 uur konden we de rust opzoeken in het museum. Maar wat is dat, niet weer een lange rij toch hopelijk. Ja helaas wel. Even navragen hoelang iemand al in de rij stond. 20 minuten en hij was pas halverwege. Nou ja Gerda heeft me overtuigd dat we dit er maar voor over moesten hebben. Het viel mee, binnen het half uur ware we binnen, Het was inmiddels middag geworden …
