De titel thuiskomst geeft aan dat we inmiddels thuis zijn. De laatste blogpost komt dus vanuit BL5. Van het bezoek aan de natuur van Spanje in de laatste dagen is niet veel terecht gekomen. Op de terugreis hadden we nog het plan om in Noord Spanje in de natuur nog een beetje te gaan afkicken van al die stadse fratsen. Met mooi weer vertrokken we uit Toledo en hadden we de omgeving van Soria als eindbestemming op het oog. Madrid bleef onderweg links liggen, en dus behoorlijk druk op de wegen onder Madrid, maar toen we eenmaal op voorbij Gualdalajara waren werd het heeeeeel rustig op de weg. Het werd duidelijk dat we de hoogvlakte hadden verlaten, of beter gezegd de vlakte. Het ging weer omhoog en ook omlaag, niet met haarspelden, maar recht toe recht aan. Nog steeds in oostelijke richting rijdend werd het landschap steeds fraaier, in combinatie met het weinige verkeer kwamen ook wijzelf helemaal tot rust. Helaas liet de zon wel meer verstek gaan en stond er een heel frisse wind toen we bij een tankstation zowel Diesel als ook nog wat lucht gingen innemen. Diesel tanken in Spanje is ook een dure aangelegenheid, maar je krijgt bij de kassa een verrassing want de prijs die je uiteindelijk betaalt is gemiddeld zo’n 10% lager dan wat op de pomp wordt vermeld. Ook op die manier was Spanje heel verrassend. Toen we weer een nieuwe helling hadden genomen bleek dat we op zo’n 1300m zaten. Sluipenderwijs zijn we toch aardig geklommen. Aan het landschap was het niet direct terug te zien, waarschijnlijk omdat er geen echte hoge pieken en dus ook geen sneeuw te zien was in de omgeving.
Bij Alcolea del Pinar veranderde de koers naar Noord, richting Soria. Ook hier heel erg rustig op de tweebaansweg. Soria was de beoogde eindbestemming, geen camping maar een camperplaats aan de oever van de Duero. We waren niet erg tevreden met wat we hadden uitgekozen, slechts één andere bewoner, maar duidelijk geen camperaar, gezien de uitstalling rondom zijn woonwagen. De plek was qua natuur wel aardig, maar voelde een beetje unheimisch, ver van het centrum en dus niets om de middag wat leuker te maken, daarbij was het ook gaan miezeren. Dan maar verder door naar een mooie camping in een natuurgebied zo’n 60km verderop. Het landschap werd wat ruiger, de weg smaller en bochtiger en toen we een tunnel uitkwamen zaten we in de wolken. Grijs en Nat! Ook deze locatie dan maar voor een volgende keer bewaren en door naar Logroño. Volgens Campercontact konden we daar kiezen uit verschillende overnachtingsmogelijkheden. We kozen in eerste instantie voor een camping aan de Ebro, maar toen we daar in de buurt kwamen passeerden we een heel grote en fraaie parkeerplaats, waar al een aantal camperaars zich al gesetteld hadden. Deze plek kreeg wel onze goedkeuring en dus camper geparkeerd en even rust. De laatste 120km waren niet gepland en behoorlijk lastig om te rijden en het bracht de teller op 420km, een beetje te veel gezien de ook de bergachtige laatste kilometers. Zo rond half zeven maar eens aan het eten begonnen. En toen alles net op het vuur stond gebeurde waar we al voor vreesden, het gas was op. De kou in de eerste week met daarbij het gebruik van de kachel wreekte zich nu. Geen gas is geen eten, dus er op uit, op zoek naar restaurant. In een vorige post meldde ik al dat je in Spanje de hele dag door kunt eten. Nou blijkt Logroño nu net een uitzondering te zijn. Dus toen wij om zeven uur in het restaurant om de kaart vroegen, vertelde de dame achter de tap dat de kok pas om acht uur zou arriveren. Veel alternatieven waren er niet voorhanden want google meldde dat er weliswaar in Longroño behoorlijk wat restaurants zijn, maar meldde daarbij ook dat ze vooral op dinsdagavond gesloten zijn. Na een uurtje stukgeslagen te hebben kregen we de verheugende melding dat de kok gearriveerd was. OK het was geen echte Spaanse maaltijd, maar alles beter dan hoog in de bergen in de druipende wolken vol nattigheid en kou een paar kale boterhammen en een bak yoghurt wegwerken. We prezen onszelf rijk met de gedachte dat dit ook ons lot had kunnen zijn.
Nog even een wandelingetje langs de Ebro die blijkbaar behoorlijk ruig kan zijn gezien de vele boomstammen die op de oever zijn geland. Als we daar naar staan te kijken realiseren we ons dat het op z’n minst opmerkelijk is dat we vanmorgen nog in Toledo wegreden langs de rivier de Taag, die bij Lissabon in de oceaan stroomt, vervolgens ook nog langs de Douro hebben gestaan die bij Porto in de oceaan stroomt en nu weer bij de Ebro die dwars op de voorgaande twee in de middellandse zee uitmondt en die we ook al in het begin van de reis bij Zaragossa hebben gezien. Drie grote Spaanse rivieren op één dag, drie grote natuurverschijnselen in plaats van grote historische gebouwen. Ook dat is Spanje.
Spanje rijden we morgen uit, want er is nog meer regen op komst in Baskenland, terwijl een klein stukje verderop in Frankrijk mooi weer wordt verwacht. Adios españa hasta pronto.
