In een dag door naar Toledo vinden we een beetje te ambitieus, dus kiezen we ervoor het traject in tweeën te knippen. De tussenstop staat gepland in Almagro, ergens midden op de hoogvlakte van het Spaanse binnenland. Volgens de Lonely Planet wel een stadje dat een bezoek verdiend, maar duidelijk van een ander niveau dan Sevilla en Cordoba. De route naar de Spaanse hoogvlakte die we kiezen is via de secundaire weg en is erg rustig en fraai. We klimmen naar een hoogte van 900m en vervolgens gaat het een paar keer op en neer om vervolgens op hoogte te blijven. Heel veel hellingen met olijfbomen, keurige in eindeloze rechte rijtjes, het is indrukwekkend. Later ook veel wijngaarden, maar de wijnranken zijn nog weinig uitgelopen, een beetje pril groen dient zich pas aan. De centrale hoogvlakte van Spanje is algemeen bekend, Madrid ligt op zo’n 600 a 700 meter. Ik realiseer me nu pas dat in het woord hoogvlakte het woord vlakte meer betekenis geeft een het gebied dan het woord hoog. Hoog zie je niet, maar vlakte wel. Het is daar nog platter dan in Nederland. Nabij onze bestemming voor vandaag is het een grote kale vlakte, maar gelukkig staan er bij de beoogde camping wat bomen waardoor de eerste aanbik, weliswaar op afstand, niet onaardig is. Bij de entrada is weinig activiteit te bespeuren, bellen naar de beheerder levert niks op, dus rijden we de camping op en hebben geen moeite een lege plek te vinden. Ruimte te over en we installeren ons op een soort van gravel ondergrond. Later lijkt zich dat te verklaren, want het gebied was in een ver verleden vulkanisch. Onderweg zag ik ook al aankondigingen voor heilzame baden en spa’s. Blijkbaar is dat ook een van de verworvendheden van Almagro. Het centrum van het stadje bood bij onze doorkomst weinig aantrekkingskracht, dus besluiten we de middag al chillend door te brengen. Bij het nalezen van al het moois dat Almagro te bieden heeft, laten we ons overhalen om zondagmorgen eerst een bezoek aan het stadje te brengen alvorens door te reizen naar Toledo.
Als we willen afrekenen is het kantoortje nog steeds verlaten. Toch maar even gebeld omdat we niet zonder te betalen willen vertrekken, nu wel contact en vanuit het naburig restaurant komt er bediening toegesneld en kunnen we onze bijdrage voor een noodzakelijke update voor deze camping, die ernstig in verval dreigt te geraken, voldoen. Een wandeling door het stadje levert een aantal aardige bezienswaardigheden op die weliswaar de moeite zijn, maar een beetje in het niet vallen bij al het voorgaande dat we gezien hebben. Oordeel zelf.
We vervolgen onze Camino de Toledo en gaan verder over de Spaanse hoogvlakte. We passeren ondermeer de Spaanse “Kinderdijk”, de wereldberoemde molens van La Mancha en het Don Quichotte verhaal.
We passeren nog meer wijnvelden, ook deze zijn net zoals de olijfboomgaarden eindeloos groot. Ze deden me denken aan de eindeloze wijnvelden op de Duitse Rijnoevers. Waar je ook kijkt je ziet alleen maar wijnranken staan. Verrassender en mooier wordt beeld wanneer we Toledo naderen. De hoogvlakte verandert in een soort van groene oase waar we volop dennen en loofbomen terugzien. We dalen ook een stuk af vanuit de hoogvlakte, daaruit laat het beeld zich verklaren. De oase blijkt het dal te zijn van de rivier de Taag die pas helemaal bij Lissabon in de Atlantische Oceaan stroomt. Maar in het dal staat al, het ware het het toetje van de oase, een flinke heuvel waar bovenop zich het oude deel van de stad Toledo manifesteert. Dit beeld maakt direct duidelijk waarom Toledo in haar rijke historie zo lastig te veroveren was.
Gerda is hier al eerder geweest met haar zussen tijdens een citytrip naar Madrid, dus ik verwacht morgen en guided siteseeing van Toledo.