leovankoppen's Blog

Zoals ik al eindigde in de vorig blog post zo ervaar ik het ook. Als je (te)veel reisboeken erop naslaat, dan haal je het avontuur uit je reis. Reisboeken wekken verwachtingen op, maar het is maar de vraag of de auteurs van het reisboek eenzelfde beleving hebben bij bepaalde bezienswaardigheden, landschappen of locaties. Ik vind het vooral leuk worden als ik authenticiteit kan ervaren. Puurheid en spontaniteit, zoals het in het gewone leven er ook aan toe gaat en dat betekent een beetje weg van het toeristische. Nu is het bijna onmogelijk om daaraan te ontkomen want de localo’s zien je als buitenlander en dus toch als toerist. Dat betekent geld verdienen, commercie en dan is spontaniteit en authenticiteit ineens verdwenen! Nou dat was deze overnachting dus totaal geen sprake van. Ik kreeg wat ik zo graag wilde. Mijn oog was gevallen op en camperplaats onderweg op onze route naar Zaragoza. Een camperplaats bij een wijnboer, gratis en met alle faciliteiten. Het commerciële belang was natuurlijk klanten trekken en wijn verkopen, heel legitiem. Ergens midden in een landelijke omgeving met heel veel fruitteelt vonden we een prachtplek. Inderdaad met alle voorzieningen, leuk en ruim ingericht. Een middelbare Engelsman lachte ons breeduit toe toen we hem complimenteerde met zijn keuze voor zo’n fraaie camperplek. Op mijn korte verkenningstocht over het bedrijf kwam ik de wijnboer tegen en die vertelde vol enthousiasme over zijn teelt, zijn druivensoorten Syrah en Merlot, en de wijnen die hij daar uit samenstelt. Slobberwijntjes die, zo vertelde hij vol trots, in de plaatselijke horeca worden geserveerd, maar ook bewaarwijnen en cave’s. De laatste werd onder licentie van de buurman gebotteld want daar had hij geen vergunning voor. Hij was duidelijk trots op wat hij samen met zijn Maria had opgebouwd. Ik kon niet anders dan beamen en na al die smakelijke verhalen over zijn wijnen kon ik niet anders beloven dat we morgenochtend voor vertrek nog wel even bij Maria langs zouden gaan om onze voorraad wat aan te vullen.

De volgend dag, na het ochtendritueel van het reisklaar maken (lozen, vullen, vastzetten, ontkoppelen etc) van een camper, zijn we bij Maria inkopen gaan doen. Wederom werd er vol enthousiasme verteld over de wijnen en hun bedrijf. Wat een heerlijkheid om daar een dagje te mogen vertoeven, dit soort avonturen daar lusten we wel pap van! Op naar het volgende avontuur. Een klein half uurtje rijden ligt Lleida. Slechts een tussenstop, even kijken wat hier te beleven is. De ruime parkeerplaats aan de rand van de stad was snel in beeld, dus camper geparkeerd en te voet verder op verkenning. Nou de eerst kilometer was het volgende cadeautje. Een mooi park met een ruime laan met van die fantastisch grote platanen aan weerszijden. Vaste lezers kennen mijn ode aan de plataan (Frankrijk reis).

Hoog boven de stad torende een groot fort, een absolute uitdaging. Eenmaal in de stad viel het wel mee met de uitdaging. Deels via roltrap en een lift werd de hoogte overwonnen. De uitdaging zat hem alleen in de horizontale meters. Binnen het fort een grote kathedraal met toren. Toegang was deze dag gratis, en als we de toren in wilde hadden we nog 25 min, want om 13u ging de klok luiden en moesten we eruit zijn.

Nu geen roltrap of lift, maar een ronde trap waarvan de treden per stijgende meter kleiner werden. Nu wel een uitdaging dus. Buiten adem bereikten we de top en naast voldoening was uitzicht onze beloning.

Na een simpele lunch op het niet zo heel fraaie plaza mayor van Lleida, en de mooie wandeling langs de nog bijna kale platanen zijn we met de camper nog wat kilometers gaan maken naar Zaragoza. Zaragoza dus. Toen ik op de lagere school bij aardrijkskunde Spanje leerde vond ik Zaragoza (toen nog met ss’en) aan de rivier de Ebro, om de een of andere reden, erg intrigerend. Had geloof ik ook met de Moren te maken. Nou ja, Zaragoza mocht niet ontbreken op deze reis.