De afgelopen dagen hadden alles van doen met afstanden. Natuurlijk moet ik met mijn corona afstand houden van Gerda. Dat is, als je zo dicht op elkaar leeft als in een camper, dus bijna niet te doen. Het lijkt me dan ook niet te vermijden dat Gerda ook wel besmet zal geraken. Dat risico is ingecalculeerd en dus hebben we besloten maar gewoon door te rijden richting Spanje. Het idee was in de richting van Cahors aan de Lot te gaan rijden. Een flinke afstand, maar samen in je eigen bubble doorkachelen naar het zuiden maakt de kans op besmetting van anderen minimaal. Daarmee is dus de vraag van gisteren beantwoord. We gaan door! In de omgeving van Cahors een camping uitgezocht waar we een paar dagen in isolatie kunnen blijven staan.
We kiezen voor de autoroute want m’n hoofd is niet zo heel helder en dan moet het rijden niet al te veel moeite gaan kosten. De autoroute door het midden, dat is de A20, over Chateauroux en Limoges is heerlijk rustig en bovendien voor een groot deel hoef je geen tol te betalen. Dat scheelt toch een flinke slok op een goed glas wijn. Om de eenvoud van het rijden met de camper te vergroten heb ik bij de ANWB-winkel zo’n tag aangeschaft waardoor je bij de tolpoort niet meer hoeft af te rekenen. We kunnen met een gangetje van 30km/u gewoon door het juiste (Telepas)poortje rijden. De kosten worden dan van de bankrekening afgeschreven. De tag is geldig voor Frankrijk, Spanje en Italië. Dat laatste met het oog op volgend jaar 😉 Het is ons tot nu toe prima bevallen, met name ook omdat de registratie van de kosten nog niet helemaal goed verloopt. Ik mis bijvoorbeeld nog trajecten die wel gereden zijn, maar die ik (nog) niet terug zie in mijn kostenoverzicht. Waarschijnlijk iets met Franse Slag of zo.
Toen we uit Nederland vertrokken waren de bomen nog helemaal kaal, behoudens de Magnolia’s natuurlijk. Ook in Nederland nog nauwelijks groen gras te bespeuren. Nu je zo naar het zuiden rijd zie je het landschap per dag groener worden. Uiteraard levert elke dag volop zon ook een bijdrage aan het ontluiken van de natuur, maar het feit dat je zuidelijker komt telt daar nog eens bij op. We geraken zo heel snel door de lente. Een soortgelijk effect zoals ik eerder beschreef in mijn blogpost door de Smokey mountains (USA-reis).
We worden wat argwanend als de routeplanner ons aan het einde van de middag wat langer dan gedacht op de autoroute houdt, maar uiteindelijk worden we dan toch via een smal weggetje een dal ingeleid. Maar helaas blijft de camping nog steeds buiten beeld. Uiteindelijk komen we langs een rivier een redelijk grote plaats binnengereden. Onze argwaan wordt bewaarheid, we blijken tegen onze verwachting in toch op een (eerder geselecteerde) camperplaats in het centrum van Cahors te zijn beland. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, foutje bij het instellen van de Garmin. Nou ja één nachtje kan wel en dan reizen we verder. Wel een beetje afstand houden dus en die aardige camperaars naast ons niet besmetten. Die avond lijkt dat wel te lukken.
Ondanks het feit dat we nabij een redelijke drukke straat staan, heerlijk geslapen en de zon nodigt uit om er weer een mooie dag van te maken. De camperplaats biedt geen faciliteiten, maar die hebben we in voldoende mate bij ons. Tijdens het ontbijt zie ik mijn Zwitserse buurman druk in de weer met startkabels. Eerst zelf maar het ontbijt afronden voordat ik hem kan gaan helpen. Maar ja helpen met starten is wellicht ook helpen aan een besmetting. Afstand houden is dus wel aanbevolen. Voordat ik er erg in heb staat hij al bij me aan de deur. Starten via mijn accu wordt lastig want het perkje tussen beide campers is erg breed en de trottoirbanden erg hoog. Zulke lange startkabels zijn niet voorhanden. Ik stel voor zijn camper naar achteren te duwen en dan de beide camperneuzen bij elkaar te brengen. Hij twijfelt aan onze spierkracht, maar met de andere buurman en buurvrouw erbij moet het lukken. Tot eenieders verbazing was de camper binnen een paar tellen uit zijn parkeervak geduwd. Nu nog even mijn camper er tegenover en dan moest het lukken. De andere buurman wees me er fijntjes op dat de accu bij de Fiat Ducato onder een luik bij de bestuurdersstoel is geplaatst. Weer wat geleerd over de camper, mooi meegenomen. En passant vertelde ik onze Zwitser over mijn corona en dat afstand houden wel raadzaam was. Mijn opmerking kreeg echter weinig belangstelling, voor hem was maar een ding van belang. Starten!.
Met de kabels aangesloten was het een fluitje van een cent. Met een vette glimlach stapte hij op me af. Hij was zo blij, en ik maar proberen die anderhalve meter te handhaven. Een snelle boks en een schouderklop en dan weer snel terug m’n bubble in. En nu maar hopen dat hij ergens een nieuwe accu heeft kunnen vinden, maar vooral dat ik hem niet besmet heb.
Met een positief gevoel vertrokken we naar de camping om onszelf te isoleren, want afstand houden lukt niet zo goed als mensen mij wat vragen. Dan dus maar buiten bereik zien blijven. Op naar de camping in Montgeard.