Vandaag, zondag, een bezoek gebracht aan de trekpleister van Avignon, het (voormalig) paleis van de paus. Ja, ik wist het ook niet, maar de paus, meerdere zelfs, heeft een zetel gehad in Avignon. Dat was in een ver verleden (14 eeuw) en geschiedde vanuit promotionele motieven. De Fransen moesten wat roomser worden en het zou vast wel helpen als de paus zou zetelen in Frankrijk. Zo bedacht, zo gedaan! Ja als je dan wilt huisvesten op een nieuwe locatie dan moet er ook een representatieve woning zijn. Nou die hebben ze daar neergezet, in twee etappes is het een enorm paleis geworden. Aan de buitenkant heel indrukwekkend en dus
wilden we het ook aan de binnenkant nog wel eens even bekijken. Achteraf bezien hadden we dat beter niet kunnen doen, dan waren ons veel irritaties bespaard gebleven. Er waren nogal wat belangstellenden voor het bezoek, dus we mochten we achteraan de rij aansluiten. Dat schoot allemaal niet erg op, niet vanwege de controle op de pas sanitare, maar domwweg voo rhet feit dat er slechts een cassiere aan het werk was. Die zou bleek toen wij aan de beurt waren, de vriendelijkheid zelve was en alle tijd nam om ons te verwelkomen. Dat is zo’n beetje het laatste positieve wat ik vandaag te melden heb 🙁
Het bleek een guided tour te zijn waarbij we een tablet en een koptelefoon in onze handen gedrukt kregen. Lastig als je brildragend ben EN een mondkapje op moet waardoor je bril voortduremd beslaat EN je ook nog een koptelefoon op moet die als je naar beneden kijkt voortdurend van je hoofd glijdt EN je in je ene hand het tablet vasthoudt EN die je ook met de andere hand nog moet bedienen, Maar je bril beslaat en je ziet niets meer EN die koptelefoon glijdt van je kop EN je wilde ook op de binnenplaats nog foto’s maken, maar alle handen waren bezet en iets tussen je tanden nemen lukt ook al niet. Naast de eerder genoemde ergernissen liep de irritatie gestadig verder op toen bleek dat de tablet niet bedoeld was om tekst, video’s en of afbeelding uit de oudheid weer te geven, maar de mogelijkheid bood om door middel van zogenaamde augmented reality een beeld te krijgen van hoe de verschillende ruimtes er in die jaren uitzagen. Het gevolg was dat iedereen de ogen gericht had op zijn tablet en niet in de ruimte waar men daadwerkeijk fysiek liep. Dat gaf een heel raar beeld dat mensen naar een tablet staan te turen terwijl die door de ruimte wordt bewogen. Dat probeerden wij ook, maar ja die bril of die koptelefoon of beiden hadden af en toe ook een hand nodig en dan raakte je per ongeluk de oppervlakte van je tablet aan, met als gevolg dat je van je digitale rechte padje af was. Dus, met inmiddels een verhoogde staat van zijn, waardoor de bril nog meer ging beslaan, weer met twee handen vol op zoek naar het juiste virtuele pad. Bij Gerda was het kookpunt na het bezoek aan de eerste zaal inmiddels bereikt. Bij mij was daar naast het visuele ook nog wat orale input voor nodig. De vertellers, die er ook niets aan konden doen dat die koptelefoon voortdurend mijn hoofd afgleed, lieten niet na om vooral ook de rijkdom van de pausen te benadrukken, De congregaties die ze hielden en de maaltijden die ze daarbij belegden en de rijkdommem die daarbij nodig waren om die gebuertenissen kracht bij te zetten. De ene na de andere superlatieve werd aangehaald, zonder enige vorm van beperking, om toch vooral goed duidelijk te maken wat een pracht en macht er van het gezelschap uitging met daarbij de paus en zijn hierarchische georganiseerde staf aan het hoofd.
Ik ben katholiek opgevoed en ik erken zondermeer dat dit ook een zekere waarde heeft achtergelaten, maar ik heb inmiddels het christendom al een tijdje acher me gelaten. Als ik dan hoor en de enorme rijkdom zie waarin de leiders van het christendom zich wentelden (en wellicht nog wentelen?), dan loopt ook bij mij de irritatie hoog op. “Mag het een tandje minder” denk ik dan. Al die sloebers die moesten sappelen om al die kindermindjes te vullen, mochten hun zuur verdiende dukaten inleveren bij de kerk omdat de leiders een lux leventje konden lijden,. En dat vanwege het aanzien er maar een paleisje moest worden opgetrokken in Avignon. Ik gun elke stad zijn bezienswaardigheid, maar niet over de rug van de inwoners/aanhangers/gelovgen.
Zoals ik al in een van de vorige posts gemeld heb, ben ik het boek Sapiens van Hariri aan het lezen. Hariri stelt dat al het christendom (of de islam) ook allemaal maar fictie is. Ik moet bekennen dat ik heel veel voel voor die gedachte, althans tot het moment dat men mij echt kan overtuigen dat al die boeken zoals de bijbel en koran toch op waarheid bersusten. Nee, ik ben een “vrij” persoon , leun tegen het humanisme, en al zeg ik het zelf redelijk sociaal in denken. Tegen die achtergrond zul je begrijpen dat de irritatie over al die rijkdom, die geldsmijterij van de kerk over de rug van arme gelovigen bij mij ook een toppunt van iiritatie bereikte. Nogal gefrusteerd bereikten we de uitgang en hebben we onze troost gezocht in een heerlijke Franse lunch op een heerlijk ouderwets (alleen met contant geld betalen) pleintje.
Avignon, waar ik bij de heenreis zou naar uitkeek, heeft het bij mij verbruid, of beter, de christenen in de persoon van de pausen hebben het voor goed verbruid. Als goedmakertje voor de tuchtige lezer, die dit verhaal tot het eind toe heeft volgemaakt nog een paar aardige plaatjes van Avignon.
Wij zijn ook het paleis van de paus geweest. Gelukkig hadden wij alleen eengeluidsdrager. Daarmee was het prima lopen. Die rijkdom van de RK kerk is inderdaad soms walgelijk om te zien.
Jammer dat Avignon een beetje heeft afgedaan voor jullie. Het is een heel leuke stad met in de zomer een heel gezellig festival met straattheater. Misschien moet je dan nog maar eens gaan kijken.
Groeten Peter W.