Steden bezoeken is iets wat we graag doen. Mede door de stedentrips die we/ik jaarlijks met de ISM-studenten maakte(n), ben ik het struinen door een stad meer en meer gaan waarderen. Gewoon jezelf lekker onderdompelen in hetgeen de stad te bieden heeft. Natuurlijk moet er wel enige garantie zijn dat er wat te zien valt. Maar met een bezoek aan de Wikipediapagina van een stad heb je snel een beeld en dus ook voldoende garanties dat er wat te zien valt. Vandaag een bezoek aan Toulon gebracht, ligt om zo’n 13 fietskilometers van onze plek. Het avontuur zit niet alleen in Toulon, maar nog meer om daar te geraken.
De Fransen maken er zo af en toe echt een potje van! Dat geldt voor zowel voor sommige weggebruikers als voor de verkeerscirculatiedeskundigen, zeg maar de HenkvanZeijlen van deze wereld. Mensen die ervoor zorgen dat in de stad de verkeerstromen op een veilige manier kunnen worden afgehandeld. Nou, ik weet zeker dat Toulon Henk niet als adviseur heeft ingehuurd. Het oorspronkelijk principe is kennelijk om het fietsverkeer via groene fietsstroken op een fraaie en veilige wijze door de stad te leiden. Dat principe is in de uitvoering een beetje verloren gegaan. Ik vermoed dat er verschillende ideeen over de uitvoering aanwezig moeten zijn geweest. Tjongejonge wat hebben ze er een puinhoop van gemaakt. Het mosgroene fietspad eindigt plots bijvoorbeeld bij de rotonde en gaat over in een trottoir of verdwijnt helemaal in het niets. Hoe je dit als fietser verder oplost is blijkbaar niet belangrijk. Het gekke is dat je dan vervolgens aan de overkant van de weg weer iets groens waarneemt, maar hoe je daar dan komt is een grote en soms levensgevaarlijke uitdaging. Wellicht een weeffout in het project, misverstandje, kan gebeuren, toch? Het heeft veel weg van falend projectmanagement. Zoiets dus..
Het gevolg van dergelijke weeffoutjes is dat je dus ineens weer op de rijweg belandt en dat is niet alleen voor de fietser, maar ook voor veel automobilisten een verrassing. Een fietser die op de rotonde rijdt dient in Frankrijk voorrang af te dwingen bijvoorbeeld via opvallend en zichtbaar gedrag. Veel wegruimte benutten wil daarbij nogal eens helpen, boos kijken lukt soms ook, maar het kan soms ook zomaar niet lukken en dan helpt alleen stuurmanskunst of het bedienen van je remmen.
Uiteindelijk zijn we toch heelhuids in Toulon gearriveerd. De moeite waard zoals zal blijken in deze paragraaf. Toulon is echt een middellandse-zee-havenstad en dat zie je volgens Gerda niet alleen aan de haven, maar ook aan de straten en de structuur van de stad. Het komt niet uit op het grote centrale plein (Place Grande, Plaza Mayor) maar bij de haven. Alles ademt zee, zout, visserij en scheepdok. De eerste associatie die ik kreeg toen ik door de smalle straten liep was; Barcelona. Let wel alleen de kleine straten, niet op de pleinen met de grote gebouwen. Barcelona heeft veel meer grandeur, Toulon doet een goedbedoelde poging iets van die grandeur uit te stralen, maar ook hier lijkt stadsarchitect met hetzelfde dilemma te worstelen als de verkeerswegenarchitect. Zeg maar “niet helemaal gelukt”! Fraaie historische gebouwen met mooie gietijzeren balkonhekken, maar helaas hebben ze er een jaren-60-flatgebouw naast gezet. Doodzonde! Bij de haven een leuke boulevard met gezellige terrassen die eindigt bij een imposant gebouw met daarom een heel hoog hek “Defence d’Entrerer”, Militair terrein. Toulon is het Den Helder van Frankrijk. Defensie rekent een flink deel van de stad tot zijn bezit. Veel kazernes die veel weg hebben van gevangenissen. In de haven troffen ook de voor ons zou vertrouwde Corsica Ferries aan. Varen dus ook vanuit Toulon. Overigens kom je hier op de markten en in de winkel redelijk veel Corsica tegen. Produit de Corse; wijn, kaas olie etc.
Wel veel rijke historie en ook veel ambities om een mondaine stad uit te stralen, maar dat is nog niet op alle fronten gelukt. Wel een geslaagde dag met een heerlijke late Franse lunch (=witte wijn) op het terras in de zon aan de haven. Wat kan je als pensionado nog meer wensen?