Wat zoekt iemand nou in Besancon? Het is een legitieme vraag, die voor ons eenvoudig te beantwoorden is. The aswer is: a walk down memory lane! We zijn er zo’n 50 jaar geleden geweest tezamen met Gerda vriendin Kitty en haar vriend Aad Kester. Het was onze eerste gezamenlijke buitenlandse vakantie. Overigens was de bestmming ook het een mooie rijafstand voor de tweede dag, op doorreis richting het zuiden. De eerste eindbestemming die we voor ogen hebben is nl. de Ardeche. Voor Besancon hebben we gekozen voor een camping en dat maakt in het laagseizoen qua prijs nauwelijks verschil met sommige camperplaatsen. Voor een nacht betaal je tussen de 10 en 20 euro, mede dankzij de ACSI-pas van Nic die extra korting oplevert. Die pas kregen we bij de aankoop van de camper van hem cadeau. Het gevolg was dan wel dat we onder zijn naam werden ingeschreven. Even wennen zo’n nieuwe naam, maar voor een beetje korting heeft een Hollander immers wel iets over! Twee nachten en dus een volle dag te besteden in Besancon. Opzoek naar de herinneringen!
Met de fiets via een mooie route langs de Doubs naar Centre Ville gereden. Leuke wandeling door de stad kunnen maken. Niet zo fraai en rijk van historie als Nancy, maar wel in het bezit van een ware burcht bovenop de heuvel. Kan met niet herinneren dat die er 50 jaar geleden ook al stond, maar ik geloof dat m’n geheugen me nu een beetje in de steek laat. Beginnende Altzheimer, gewoon ouderdom of waren er destijds andere interesses? In ieder geval kregen we voor de beklimming van de burcht als beloning een mooi uitzicht over de stad. Besancon is wel een stad met Franse uitstraling, veel barretjes, restaurants, winkeltjes en ook een uitgebreid OV met tal van tramsporen in de stad. Kan ik me ook niets van herinneren dat dit er toen ook was. Ik dacht dat ik nog een scherp beeld had van het hotel waar we destijds verbleven, maar in de hele wandeling ook maar niet een hotel gezien wat matchte met mijn beeld. De Franse lunch (=met wijntje) op het terras gaf voldoende energie voor een fietstochtje in de middag langs de Doubs. Ook toen weinig beelden van herkenning. Niet dat ik daarover teleurgesteld ben hoor, het was heerlijk weer en een leuke tocht. Mijn afscheidscadeau van de HHS, een MIO (=tomtom voor de fiets) loodste ons keurig terug naar de camping.
Ik denk overigens dat de verklaring voor het uitblijven van herkenning is dat in deze de eerste vakantie met Gerda mijn ambities niet lagen in het verkennen van de stad. Op zo’n eerste vakantie samen in een hotelkamer zijn er andere verkenningen immers veel interessanter. Ik weet zeker dat het niet de goedkeuring van Moe zou hebben gekregen. Ze wilde het na de vakantie nog wel checken middels de vraag had Aad Kester ook geen pyama bij hem? Om gedoe te vermijden knikte ik heel overtuigend bevestigend.