leovankoppen's Blog

De laatste dag is een makkie, zo’n 70 miles nog te gaan en dan kunnen we de camper inleveren. De camper moet schoon worden ingeleverd zo was ons geïnstrueerd. Tja dat is gemakkelijk gezegd, maar hoe maak je zo’n ding schoon, zeker als je geen spullen hebt. De oplossing is, dachten we, een box bij een Carwash waar je zo’ding met de hogedrukspuit eventjes een wasbeurt kan geven. De plaatselijke autowas zag  er niet geavanceerd uit en zelf wassen was ook geen optie. Dan maar even onderhandelen over de prijs en besloten het werk uit te besteden en op het bankje in de schaduw te gaan genieten van de zorgvuldige, fanatieke en kritische aanpak van de autowasser. Ondertussen werden we geamuseerd door andere klanten met hun verhalen. Daarbij was een voormalige “seal” , zeg maar een groene baret van NL Militairen die geplaatst worden in speciale geheime opdrachten. Hij herkende aan ons dialect dat we uit Nederland kwamen en hij vertelde dat hij op meerder plaatsen in NL was geweest. Welke dat waren, wilde hij niet zeggen. Opvallend in eerste instantie, maar toen hij aangaf dat het om verschillende missies was, werd het mij duidelijk dat hij ook jaren daarna daar niet over mocht spreken. (Zie ook de zaak van Marco Kroon die onlangs in het nieuws was). Daarmee geef je namelijk informatie vrij over je werkwijze en/of locatie en daar heeft de vijand voordeel van. De man was inmiddels werkzaam als advocaat en vertelde dat hij voornamelijk rechtszaken doet die te maken hebben met corruptie. Toen dat woord eruit was begin hij een enorm betoog over hoe corrupt het Amerikaanse systeem is, en dat Amerika veel corrupter is dan welk ander land. Dat zit volgens hem met name in het financiële systeem en de politici die dit systeem niet alleen ondersteunen maar ook nog versterken. Een belangrijke reden is volgens hem het ontbreken van ethiek, geen menseijke maat. Ik moet zeggen dat zijn betoog boeiend was, en dat de man ook wel wat heeft meegemaakt in zijn totaal verschillende carrières. Toen ik later de website van zijn organisatie bezocht ( http://www.saveamerica.net/ ) kwam ik toch wat bijzondere opvattingen tegen. Kortom een bijzondere conversatie tijdens de autowas. Hoewel ik in het gesprek wel aardig kon meegaan in zijn opvattingen bracht de website mij toch wel tot andere gedachten. In de tussentijd was onze carwasser een heel eind gevorderd, ik ben blij dat hij die enorme mozaiek aan insecten op de voorkant heeft kunnen verwijderen. Met zijn wondermiddel is dat goed gelukt. Inmiddels glom de auto als nooit tevoren en was het aan ons de taak later ook de binnenkant nog een beurt te geven, want dat was helaas niet bij de prijs inbegrepen.
De camper moest voor 11.00u ingeleverd worden en daarom hadden we een RV-park een beetje in de buurt van de Cruise America locatie uitgezocht. De route was ook redelijk eenvoudig met een groot stuk Interstate, waar we helaas te dichtbij stonden. Na een slechte nachtrust van de herrie van de weg en de laad- en losplaats van de logistieke afdeling van Amazon.com, waar gewoon 7×24 wordt gewerkt, zagen we bij het wakker worden in de verte een in tweeën geknakte truck op de snelweg zagen staan. Nooit eerder gezien een oplegger die kennelijk een te zware lading had vervoerd en geknakt was. Hierdoor was uiteraard een mooie file ontstaan, waar wij bij het oprijden van de oprit wellicht weinig last van zouden hebben. Toen we vertrokken en die oprit wilde nemen, werd dat verhinderd door een bordje met de melding “ramp closed”, Dat betekende een ander route kiezen en we dachten een mooie rustige weg gevonden te hebben die volgens de kaart goed leek uit te komen. Helaas want het bleek een hele lange toegangsweg naar een golf course te zijn. De zeer vriendelijke dame verwees ons naar een andere route, gewoon terug en vlak voor de Interstate rechtsaf gaan. Die weg volgen en dat zou ons in Sant Jose en vervolgens in San Francisco brengen. Die weg bleek ook, weliswaar heel dunnetjes, op onze kaart te staan. Achteraf hadden we natuurlijk wat kritischer kunnen zijn en moeten navragen over hoe en wat.
De weg bleek het grootste avontuur te worden van de gehele tocht. De verlatenheid was soortgelijk als die van Death Valley, al was er nu wel begroeiing. Dat was naast een koe en geit zo hier en daar zo ongeveer het enige. Geen stukje van de weg was recht, dus het was “draaien en keren”. In heel Yosemite niet zoveel bochten gehad als in dit stukje. De gemiddelde snelheid liep terug naar 25 mile/hour. Dat was niet het enige probleem helaas. We hadden een “pitsstrategie” bedacht die er op was gericht om de kwart tank die we nog hadden, leeg te rijden en dan te gaan tanken, zodat we met een nagenoeg volle tank de auto konden inleveren. Probleem dat ontstond was dat op de route waar op terecht gekomen waren in de verste verten geen tankstation te vinden was. Halverwege bij een soort van uitspanning gevraagd of deze mensen wellicht een can gasoline voor ons hadden staan. Helaas. Ze wisten ons fijntjes te vertellen dat het dichtstbijzijnde tankstation in Patterson was, maar daar kwamen we dus vandaan en dat was zo’n 30 mijl terug. Doorrijden naar Livermore was ook mogelijk dat was, bleek op het bord, 33 mijl verder. Maar ja, de meter stond al min of meer op E(mpty). Het tweetal dat ons te woord, stelde ons gerust met de melding dat als het gasoline light gaat branden je nog zeker 30 mijl kan rijden. Dat lampje had ik nog niet gezien, dus die mededeling stelde ons enigszins gerust. Wij weer verder, vijf minuten later floepte het lampje aan en aannemende dat ze gelijk hadden zouden we het net kunnen redden tot aan het eerstvolgende tankstation. Maar ja, je gaat twijfelen over hun kennis van zaken, de betrouwbaarheid van de meter in de auto, de aanwijzing op het bord. Je twijfelt eigenlijk aan alles en je denkt het zal mij toch niet gebeuren dat ik straks hier stil staat in de middle of knowhere en vervolgens  de auto verlaat en lopend op zoek moet gaan naar een can gasoline. Om energie te sparen heb ik de airco maar uitgezet, alle beetjes helpen tenslotte. Het werd warmer en steeds stiller in de auto en de weg slingerde vrolijk verder. Gelukkig zonder tegenliggers want zo breed was ie nou ook niet. Met toegeknepen billen spraken we elkaar moet in. Vanavond lachen we erom! Dan maar wat later bij het inleveradres, eerst maar eens gas zien te scoren.
Na zo’n 25 mijl gereden te hebben kwamen we weer een klein beetje in een bewoonde wereld. Huizen, tegenliggers en zelfs mensen. Nog even knijpen, de hoop begon te rijzen en we hadden de 30 mijl sinds het bord erop zitten. Via mijn Maps.me-app maar even zoeken naar het dichtstbijzijnde gas station. nog 5,8 km te gaan. Dat moet lukken, al freewheelend zou je het bijna al halen, maar helaas lukt dat niet met een automaat. En ja hoor eindelijk een heus gaststation in de verte, nog twee stoplichten overleven en dan kunnen we tanken. Het lukte! Het is ons gelukt. Poeh! Nu nog brandstof in dat ding. Gelukkig werd mijn credit card door de pompbediende wel geaccepteerd en op zijn vraag hoeveel ik wilde tanken was mijn antwoord Full! Maar hoeveel dat was, ik had geen idee. Zijn inschatting was $120. OK doen we dat, maakt me eigenlijk allemaal niet uit als we maar verder kunnen. Nog niet eerder hadden we zoveel getankt. Meestal gingen we bij 3/4 leeg tanken en dan ging er altijd voor minder dan $100 in. Super traag stroomden de bijna 35 gallons de tank in, maar bij het bereiken van de $120 stopte de pomp. Wat zal ik zeggen zo goed als vol!
Opgelucht vervolgde we onze weg. inmiddels was het 11 uur geworden, we waren al te laat en we zouden wel zien of er een boete voor te laat inleveren zou volgen. Tegen half twaalf reden we het terrein van Cruise America op. Onze excuses voor het late inleveren werden luchtigjes geaccepteerd. Jullie zijn keurig voor twaalf uur binnen, dus vinden we het prima. “We willen ze ingeleverd hebben voor 12 uur en zeggen tegen de klanten bij het vertrek, denk erom voor 11 uur inleveren!”  OK, zo werkt dat dus. Die horde hadden we nu ook probleemloos genomen. Toen we vervolgens vertelden dat we camper bij een carwash hadden laten wassen kregen we te horen dat de buitenkant niet schoon opgeleverd behoefte te worden. Als dank voor onze service kregen we $25 terug. Nu nog een taxi naar het vliegtuig en na enig onderhandelen over het bedrag lukte ook dat nog. Wat een mazzel vandaag! Alles zat mee! Ondanks onze stommiteit om blind te vertrouwen op  een slecht advies was dit eigenlijk gewoon een dag waarom alles mee zat. Zo ook de precies toereikende hoeveelheid brandstof
“s Avonds hebben we inderdaad nog een paar keer hardop gelachen. Zeker toen we ons afvroegen hoeveel miles we nog in de tank zouden hebben gehad. Enig speurwerk op Internet maakte duidelijk dat de camper een tankinhoud heeft van 36 gallon, Ik schat in dat we nog een kleine halve gallon in de tank zouden moeten hebben gehad. Deze constatering deed ons nog harder lachen en daarmee werd de spannendste etappe uiteindelijk ook nog goed afgerond. In de voorgaande 3950 miles was het niet zo spannend geweest.