Het beste hebben we, denk ik, gezien en ook achter ons gelaten. Onze reis vervolgt zich via een saai stuk Interstate richtig Las Vegas, Niet omdat we na al die natuur ineens weer in de stad willen zijn, maar meer omdat het op de weg ligt naar nog een paar andere bezienswaardigheden, c.q. uitdagingen. Death Valley en vervolgens Yosemite liggen op de route richting SFO en daar ligt het einde van dit deel van onze USA-tour. Eerst dus nog even doorbijten! Het wordt inderdaad doorbijten, want een check op Yr.no (dat is mijn weersverwachting App) levert op dat in Las Vegas een temperatuur wordt verwacht van 41 graden Celcius (106 graden Fahrenheit). Ik heb nog even gepuzzeld of we Las Vegas kunnen omzeilen, maar dan zouden we ook Death Valley gaan missen en heel veel extra miles moeten rijden. Dan toch maar gekozen voor de deze onverwachte uitdaging.
“What happens in Las Vegas stays in Las Vegas”, dat is de wat ondeugende slogan die men graag hanteert. Met deze blog ben ik dus eigenlijk een beetje in overtreding, maar de Tourist Information vond het goed dat ik toch wat reclame maakte voor de stad. Las Vegas ligt Nevada en dat lijkt eigenlijk op een hele grote woestijn, met daar in het zuiden die waanzinnige stad waar heel, heel veel geld wordt verspeeld met gokken. Ik heb de indruk gekregen, in de korte periode die we hebben doorgebracht in Nevada, dat de hele economie draait op wat er in Las Vegas wordt verdiend aan goktoerisme en alles wat daar omheen gebeurt; glitter, glamour, drank, drugs. geld en veel genot.
De architecten die hier aan de slag zijn gegaan, hebben zich aardig uitgeleefd en geprobeerd het mooiste uit de rest van de wereld onder te brengen in een paar vierkante kilometer. Je komt er kopieën van Venetië, Parijs, New York e.a. tegen, maar ook allerlei architectonische hoogstandjes zoals de onderstaande foto’s tonen.
Op straat is er ook van alles te zien. Het is eigenlijk heel simpel, het gaat erom dat je ziet of dat je gezien wordt. De verdeling is volgens mij eenzelfde verdeelsleutel zoals die in de echte wereld geldt, 1% van de wereld bezit meer dan de overige 99%. Dus 1% wil vooral gezien worden en de overige 99% wil dat kennelijk graag zien. Er rijdt, rolt en loopt dus van alles voorbij en daar kijk je dan, als onderdeel van de 99%, naar. Je kijkt soms je ogen uit en jullie mogen een beetje meekijken (met dank aan Gerda als paparazzi fotograaf).
Daarnaast doet de 99% in de casino’s bij de eenarmige bandieten en aan de goktafels zijn uiterste best om de overstap te maken naar de groep van 1%. In 99,9999% van de gevallen lukt dat helemaal niet. De entourage is daarmee wel een beetje geschetst. Wat in Las Vegas gebeurt blijft in Las Vegas, ik ga jullie dus niet vertellen wat wij in de casino’s hebben gedaan.
Las Vegas heeft ook tal van theaters waar je als artiest naam kunt maken. Wat mij is opgevallen dat er vooral artiesten optreden waarvan je van het bestaan niet meet weet. Een kleine greep; Jennifer Lopez, Celine Dion, Ricky Martin, Danny & Mary Osmond, Rod Stewart of artiesten waarvan ik dacht dat ze al zo ongeveer dood en begraven waren zoals the Righteous Brothers, Ze leven dus nog! Ik ga u niet vertellen waar wij naar toe zijn geweest, want dat blijft in Las Vegas!
Wij hadden een camperplaats gevonden achter het Circus Circus hotel/theater. Gewoon op asfalt. Bij een temperatuur van 41 ºC geeft dat het gevoel of je in een tosti ijzer ben beland. Mooi dat de camper een airco bevat, dus voordat wij de Strip met een bezoek gingen vereren toch maar even de airco aangezet. Toen we terugkeerden was het redelijk koel in de camper. Slapen bleek mogelijk bij deze herrie en temperatuur, dus dat hebben we dan maar gedaan, al was de nacht wat kort. Wel de wekker gezet om de volgende ochtend op tijd de stad uitrijden, want er wachtte een lange hete dag door Death Valley, verwachting 42º Celsius.
Om zes uur reden we de stad uit, die al weer (of nog?) volop in bedrijf was, op weg naar een nieuwe beleving en uitdaging met de veelzeggende naam Death Valley.