Als je mensen vertelt dat je op reis gaat naar een land, bijvoorbeeld Amerika, dan is de kans aanwezig dat ze daar al geweest zijn en je ongevraagd advies geven over waar wel en waar niet naar toe te gaan. Uit die adviezen konden we afleiden dat bij velen Zion en Bryce wedijveren voor het allermooiste wat er is. Onderweg hadden we ook van medereizigers verhalen gehoord over de enorme drukte in Zion. Om te voorkomen dat we geen campingplaats konden bemachtigen zijn we, een beetje tegen onze principes in, maar campings gaan reserveren. To be sure! Door een misverstand had ik de geplande dagen voor Zion en Bryce omgedraaid, met als gevolg dat we de camping en het Bryce Canyon passeerde om in Zion te geraken. Om een paar dagen later weer zo’n 70 mijl terug te moeten rijden.Ach ja, geen straf want het was onderweg ook volop genieten. Kijk je bij Canyonland en de Grand Canyon van bovenaf in een enorme diepe canyon, bij Zion is het eigenlijk andersom. Je rijd en/of loopt als het ware een canyon in. Het gevolg verticale wanden aan beide zijden die honderden meters hoog reiken. Beneden uiteraard een rivier(tje) en de wanden variëren in kleur en vorm.
Ook hier is vanwege de drukte e.e.a. gereguleerd. Je kan je voertuig op een paar grote parkeerplaatsen parkeren en vervolgens met een shuttle bus de canyon inrijden. Het is een hop on hop off systeem dat ook in de Grand Canyon naar tevredenheid werkte. We besloten mee te rijden tot aan het eindpunt en dan via verschillende trails weer terug te lopen naar het dorp. Waar de weg stopte en de bus dus nier verder reed zijn we lopend verder gegaan. Een mooie trail, langs de rivier en in de schaduw van de loodrechte wanden aan beide zijden. Een heerlijk sfeertje ondanks de vele mensen die dezelfde keuze hadden gemaakt.
Via een gekoppeld systeem van trails hebben we bijna de gehele canyon uitgelopen met telkens weer andere uitzichten. Een van de trails leidt naar een bovenzijde van de canyon met de veelzeggende naam Angels Landing. Uit ontmoetingen met andere reizigers was ons al duidelijk geworden dat erg spectaculair, je kan ook gewoon zeggen heel eng en daarbij ook nog zwaar. Het is veel klimmen en net zoveel afdalen. Dat het eng is, is tot daar aan toe, maar mijn knieën moeten tenminste deze reis nog mee en eigenlijk ook nog een paar volgende reizen. Dus toch maar niet naar Angels Landing en onze tijd besteed om mooie in plaats van enge dingen te beleven.
Zion zou je paradijselijk kunnen noemen, naast een mooi landschap ook wilde dieren kunnen spotten, watervalletjes, huilende rotsen, hangende tuinen, je komt het allemaal tegen, maar dan moet je niet voor Angels Landing kiezen.
Of Zion het mooiste is of het beste is wat we deze reis gezien hebben? Het is mooi, op veel plaatsen heel mooi, maar het beeld is niet onbekend. In Frankrijk hebben we ook in mooie gorges gelopen en in Noorwegen hebben we tal van watervallen gezien. Het is zeker mooi, heel mooi en we hebben er van genoten, maar het is niet ongekend, niet bijzonder, daarom voor ons is ZION niet de number one!
Wat is er dan mooier dan dat dit paradijs? Dat wat nog mooier is volgde wat ons betreft de daarop volgende dagen toen we Bryce Canyon bezochten.
Bryce Canyon is een wonderlijk landschap, als je het park inrijdt zie je niets meet dan een dennenbos, de schoonheid ligt verscholen in de hellingen. Het park ligt op een hoogvlakte en op de hellingen van en in de canyon daar komt de schoonheid tevoorschijn. De oranjerode rotsen hebben de meest grillige vormen. Het is zandsteen dat erodeert ten gevolge van de grote temperatuursverschillen per etmaal. ‘s Nachts kan het flink koud worden en overdag kan het echt bakken in de zon. Het gevolg is dat door het korte verloop in temperatuursverschil hitte/vorst, de rotsen barsten en breken, waterdamp en/of regen spoelen de rotsen uit en het resultaat is een soort van creaties die je ook vaak aan de kustlijn op het strand kan zien. Althans mijn neef Maurice (Mouse) maakte altijd dergelijke zandkastelen aan vloedlijn.
Aan de ingang van het park kan je wederom met een shuttle naar verschillende uitstapplaatsen worden gebracht. Vanaf de rand kan je dan in dit sprookjesachtige landschap neerkijken. Het meest interessante deel van het park is de “arena”. Vanaf de rand van een arenavormig gebied zie je alleen maar van deze oranje stenen creaties.
De volgende dag zijn we vroeg in de morgen teruggekeerd om een wandeling in de canyon te maken en tussen deze zandkastelen door te dwalen. Minder vroeg als in de Arches, maar wel voordat de grote meute arriveerde. Dat betekende dat we de eerste uren in de afdaling en tijdens de wandeling in de canyon, we nauwelijks mensen tegenkwamen en extra konden genieten van al het moois gecombineerd met de rustige en vredige omgeving die daar bij hoort. Dit was een van de meest bijzondere wandelingen die we hebben gemaakt. Onvergetelijk!
Een heerlijke afdeling met tal van mooie doorkijkjes, strak blauwe hemel en je maar blijven verbazen hoe zo iets moois kan ontstaan. Rond 11 uur werd het drukker in het dal en konden wij aan de klim beginnen. Het plaatje hieronder geeft de wandeling weer. herkenbaar is ook enigszins de arena vorm van de Canyon.
Een inspannende beklimming vanuit de canyon, dat wel, maar ook weer met tal van mooie pieken, punten en andere gedrochten. Met een beetje fantasie herken je er naar eigen beleving tal van voorstellingen in.
Bryce Canyon is absolute top! Het meest bijzonder en het meest fraai qua vormen en kleuren en daarbij de mogelijkheid om het vanuit een groot perspectief en ook van heel dichtbij te beleven. Iets dat bij Grand Canyon en Canyonland helaas niet mogelijk was.
Bryce is de best!