Na de deserts en de Grand Canyon begint het echte werk. Vanuit de Grand Canyon rijden we naar Monument Valley en daarmee verlaten we Arizona en komen we in Utah. De elfde VS-staat die we deze vakantie aan doen. Utah heeft de zomertijd ingevoerd en dat betekent een uurtje later. Dat dit uurtje de verschillende keren de nodige problemen oplevert zal later duidelijk worden. Arizona hanteert net zoals Californië de Pacific Time en dat is 9 uur verschil met NL. Rekenen met tijdsverschillen blijkt niet altijd even eenvoudig. Op een vakantie in Portugal zijn we daar el eens eerder mee de mist in gegaan. Het probleem is altijd moet je de klok nu een uur verder of juist terug draaien.
Het gebied waar we doorheen trekken is van de Navajo Indianen. Dat gebied laat zich niet beperken door de grenzen van de verschillende staten. Het gebied is wildernis, woestijn, steppen, prairie, of hoe je het ook noemen wil. Zo hier en daar kom je een nederzetting tegen. Toch heeft het park waar we in rijden de waardige naam van Monument Valley gekregen. Het beeld is klassiek, bekend van vele westerns en wellicht het beste uit de Marlboro reclame. Een prairie met aan de horizon van de rotsen/bergen die lijken op resten van de pilaren uit het oude Griekenland. We komen uit bij een gloednieuw RV-park in de prairie, wonderbaarlijk dat ze alle voorzieningen hier hebben weten te realiseren want het is een echt RV-park waar je op alles kunt aansluiten. Vlakbij het park een aantal van die karakteristieke oranje-rode rotsen. Als de avond valt en zon de wereld rood kleurt leveren deze rotsen een fantastisch schouwspel op en is het dan een lustoord voor de fotografen geworden. Aangemoedigd door deze leuke ervaring bedenken we dat de zonsopkomst ook wel eens heel mooi zou kunnen zijn. De sunrise blijkt even na 6 uur te zijn.
Geen wekker gezet maar de wekker in mijn hoofd wekt mij en ik kijk op mijn horloge en en zie dat het pas 10 voor vijf is. Toch begint het al licht te worden. Ik begrijp het niet, maar vraag Gerda of ze nog de zonsopkomst wil fotograferen. We besluiten uit bed te gaan en juist op tijd kunnen we onze lol op. De zon zit nog wat verscholen achter een rotspartij, maar de hemel kleurt er fantastisch omheen. Heerlijk. Als de zon verder klimt en we voldoende foto’s hebben buit gemaakt. In de gedachte dat het zo ongeveer half zeven moet zijn bedenk ik dat de slaap proberen te vatten geen zin heeft. Ik kijk op mij telefoon en die geeft half zes aan. Waar gaat het mis. Tot op heden schakelde mijn telefoon iedere keer als we in een andere tijdzone aankwamen, mijn telefoon netjes naar de goede tijdzone, maar deze keer niet. Dat was ook de reden van het uur verschil en mijn verbazing bij het wakker worden.
We willen nog wel wat meer van die mooie rode rotsen van dichtbij zien en besluiten n het Park in te gaan om daar een wandeling te gaan maken. Bij de entree blijkt onze generieke parkpas niet te gelden bij dit park. Dit park wordt gerund door de Navajo indianen en die zijn autonoom en daarbij ook zeer commercieel. Na het betalen van de entrance fee, blijkt dat we met onze RV niet het park in mogen en dat we met een guided tour a raison van $80 p.p. in een 4WD jeep het park in kunnen. Dat vinden we een beetje over de top, dan maar alleen een wandeling aan het begin van het park. Je moet tenslotte niet alles willen zien.
In de middag rijden we door naar het nabij gelegen Canyonland en vlak daarnaast ligt ook het park van Arches. Het wordt de volgende dag min of meer bij toeval eerst een bezoek aan Canyonland, dat een bizar stuk natuur is. Stel je voor een hoogvlakte van zo’n 1000 vierkante kilometer en dat zo’n 300-500 meter verheven ligt boven de omgeving. Vanuit het park kun je op diverse plaatsen van bovenaf kijken in enorm smalle en diepe canyons. Van de bovenkant af gezien lijkt het alsof het land door een bijtend middel is uitgevreten. Dat bijtende middel is dus gewoon ook de Colorado river (net zo als bij de Grand Canyon) en een aftakking daarvan, namelijk de Green river. Minder diep dan de Grand Canyon, maar wel veel ruiger, grilliger, bijna ongeloofwaardig zoals dit eruit ziet. Het lijkt alsof je van dichtbij een maanlandschap bekijkt. Althans wat ik me tenminste voorstel van een maanlandschap. Je kunt je gewoon geen voorstelling maken dat dit door de natuur zelf, weliswaar gedurende miljoenen jaren, is gerealiseerd. De foto’s geven mij gelijk, toch?
De goede ervaringen van een sunrise in Monument Valley doet ons besluiten om ook in de Arches een sunrise te willen ervaren. Het vraagt enig rekenwerk om te bepalen hoe laat we uit bed moeten. Het is vanaf de camping een klein kwartier rijden naar de ingang van het park, vervolgens willen we naar een bepaald punt waar we denken dat het mooi zal worden bij zonsopkomst en dat kost in het park ook ongeveer een kwartier. Vervolgens moeten we nog zo’n 10 minuten lopen naar de plek zelf. Voor dat de zon er is, kleurt te hemel erg mooi, dus eigenlijk wel een kwartier voor zonsopkomst ter plekke zijn. Tel daar nog een kwartier bij op voor opstaan, wassen, aankleden, “unhooken” en neem dan nog wat marge, want de kans is groot dat het druk is. In Australië stonden we ook om half vijf ‘s nachts in file richting Uluru. Ik rekende uit we het beste om half vijf uit bed konden gaan en omdat mijn telefoon nog een uur achter loopt zou ik de wekker op half zes kunnen zetten. Klopt allemaal toch? Of bent u als lezer al afgehaakt? Voor het slapen gaan kwam ik er nog net op tijd achter dat het geen half zes maar half vier moest worden op de wekker van mijn telefoon. Zo gedaan en alles uitgevoerd zoals bedacht met als gevolg dat we even voor vijf uur in het aarde donker als eerste (?) het park inreden en om 10 over vijf op de parkeerplaats aan ons muesli ontbijt zaten terwijl de dageraad zich meldde.
Het was heerlijk weer, het was er heel stil en vredig en we waren met slechts een paar mensen. Allemaal met hetzelfde doel, het ultieme plaatje schieten van de zon onder of binnen een arch. Op het moment suprême gooiden een aantal wolken roet in het eten waardoor de missie niet slaagde, maar de beleving wel fantastisch was. Een ander bijkomend voordeel was dat wij daarna de mooiste foto’s konden schieten zonder last te hebben van al die opdringerige toeristen.
Het is een bizar landschap en je kan er ook dingen in zien die helemaal niet bij een landschap horen. Ik heb mijn versie gemaakt, Gerda heeft een andere versie 😉
Tegen 11 uur hadden wij al het moois gezien, geschoten en van genoten, en tegen die tijd werd het niet plezierig meer om in een file van de ene naar de andere arch te wandelen. Tijd om op te vertrekken richting Bryce en Zion, de schitterende “All American Byway ((12) wachtte ons.