Het plan dat we hebben gemaakt leidt langs tal van trekpleisters. Soms aanbevolen door de reisorganisator (Jan Doets) en deels door vrienden, kennissen en natuurlijk broer Bert. De route is bepaalde door de trekpleister waarvan er al een aantal in de posts zijn langsgekomen: SFO, Highway. LA, Joshua Tree en Grand Canyon. Om daar te komen moeten er veel miles worden verteerd. En omgerekend naar kilometers ook nog eens ruim anderhalf maal zoveel. Een straf? Zeker niet! Van de trekpleisters heb je vooraf enig idee, maar van de weg daar tussen en ook wat je daar allemaal tegenkomt dus helemaal niet. Het vreemde is dat wanneer je op weg bent naar een volgende mijlpaal op de route, je betrekkelijk weinig verkeer tegenkomt, tenzij je een stuk Interstate moet rijden, maar dat proberen we, waar het kan, te vermijden. Kom je aan op een van de toeristische trekpleisters dan verbaas je je iedere keer waar toch al die mensen vandaan komen. Onderweg zie je ze niet, maar ze zijn er blijkbaar wel. Allemaal op weg naar hetzelfde, de pracht van zeer bijzondere natuur van westelijk USA. Onderweg kan het landschap zo snel veranderen dat is echt ongelofelijk. Het ene moment rijd je nog in een landschap vol met Joshua trees en grote blokken lavagesteente en binnen een paar mijl is het weg en zie je alleen nog maar agaves. Of je ziet aan het eind van de weg, soms is dat letterlijk de horizon, dus waar de weg in een punt eindigt, een bergmassief oprijzen en dat is dan weer helemaal grijs, dan weer rood, dan weer wit en ter afwisseling en een mengeling van kleuren. Een dag later waan je je in een echte Western, Het theme van Rawhide komt vanzelf in mijn gedachte naar boven bij het zien van de prairies. De kuddes en cowboys hebben we niet kunnen waarnemen. Soms kan je vanaf een bergrug de verschillende bergketens “gestapeld” achter elkaar zien liggen. Het is niet digitaal (op een foto) vast te leggen, alleen maar biologisch (in gedachten)!
Onderweg en ook op de locaties heb je tal van ontmoetingen met Amerikaanse reisgenoten. Ze zijn altijd heel voorkomend, beleefd en gezellig. Na een korte uitwisseling van informatie over de reis die je maakt, wat je gezien hebt en wat de volgende bestemming wordt, komt de vraag, “where are you from?” Het antwoord is steevast soortgelijk: “welcome to …. and welcome to the USA”. Onvermijdelijk komen dan vervolgens hun verhalen over een bezoek aan The Netherlands of excuses waarom ze er nog niet geweest zijn. In een paar gevallen ook excuses voor de huidige situatie en dat betreft dan de president “I didn’t vote that man”, of “He did’nt won the elections, it was the system of delegation that made him president” of “It was all manipulated”. Wellicht is onze ervaring niet maatgevend, maar wel amusant en ook goed om te horen.
Afgelopen weekend was het erg druk met “vakantiegangers”, de Amerikanen hadden de maandag vrijaf vanwege Memorial day (een soort combinatie van onze 4 en 5 mei). Een lang weekend vrij dus en dan ga je erop uit in Amerika. Amerikanen hebben veel minder vakantiedagen in het jaar dan wij en ook hebben ze veel minder al dan niet christelijke vrije feestdagen. Ik heb de indruk dat ze (met zoveel kerken) veel religieuzer zijn dan wij, maar dat levert ze, helaas voor hun veel minder vrije dagen op. Het weekend is vrij en dan trek je erop uit. Het is een soort van korte vakantie, een lang weekend is dus bijna een echte vakantie. Drukte te over dus, met volle campings als gevolg en een I’m sorry” voor ons. We gaan dus ook maar wat reserveringen doen om teleurstellingen in de verder deel van de reis te voorkomen.
Mensen ontmoeten is naast genieten van het bijzonder landschap een goede mogelijkheid om het land beter te leren kennen. De praatjes die we hebben wisselen qua tijdsduur, soms is het een paar minuten en soms wel een half uur. Daarin komt van alles langs, wat je doet, hoelang je er bent, waar je naar toe gaat, wat je er van vindt, hoe het leven na het werken bevalt en een enkele keer dus ook over de politiek. Meestal is er na afloop van een wat langer gesprek een handdruk en willen ze ook weten wat je voornaam is. Bij mij is dat direct helder, maar als Gerda haar naam zegt leidt dat altijd tot enige hilariteit, want ja de Nederlandse G die heeft de gemiddelde Amerikaan niet paraat. De laatste keer mocht Gerda als dank voor het nemen van een paar foto’s van de gehele familie genieten van een onvervalste big hug.
Leuk verhaal. Jullie zijn een knap stel 😆 hoor. Blijf genieten.
Gaan we doen