Eigenlijk waren we al met de fiets begonnen met Highway one, weliswaar in de zuid-noord richting. Nu we in het bezit zijn van een camper doen we het in de noord-zuid richting. HW1 loopt helemaal vanuit Het noorden bij de grens met Canada, vanuit Vancouver/Seattle naar het zuiden en stopt bij de grens met Mexico in San Diego. Niet overal maar waar mogelijk volgt de HW1 de kustlijn van de Pacific. Wij beginnen uiteraard halverwege in SFO en hebben besloten bij Los Angeles de weg te verlaten en linksaf te slaan, richting het oosten en het Joshua Tree park als eerste park aan te doen. Dat verhaal volgt later, nu eerst HW1!
Vanuit ervaring wijs geworden hebben we besloten de eerste dag dat je een camper afhaalt niet al te veel ambities qua afstand te willen hebben. De andere keren kostte het veel tijd om alle paperassen en borg te regelen, camper te inspecteren en vervolgens ook nog de nodige boodschappen te doen en die allemaal een plek te geven in de camper. Omdat we vanaf het bedrijf waar we camper hebben opgehaald, op weg naar HW1 min of meer Silicon Valley doorkruisten wilde ik toch wel even een blik wagen in het gebied waar al die IT-innovaties vandaan komen. Bekende namen zoals Paolo Alto, Mountain View, Sunnyvale komen dagelijks is het nieuws omdat de Apple, Facebook of Google wel in het nieuws is. Nog onwennig in de nieuwe camper namen we de afslag naar de Google Campus. Niet heel indrukwekkend, wel een mooie, groene, uitstekend onderhouden campus waar veel nerds op in Google kleuren geverfde dienstfietsen van het ene naar het andere gebouw reden. Niets bijzonders eigenlijk voor een ervaren IT’er 😊. Vervolgens dus maar op weg naar de kust, daar wacht ons de HW1 die we bij Santa Cruz bereikte.
De eerst overnachting was op een schrikbarend dure camping aan de Sunset state beach, een stukje ten zuiden van Santa Cruz uit. Op advies van zwager Hans kozen we voor een KOA camping, want Hans had me duidelijk gemaakt dat wel wat prijzige, maar ook wel hele goede campings waren. Dankzij de korting bleef het bedrag voor deze eerste nacht nog net onder de 100 dollar. Tot op heden hebben we daar steeds een mooie hotelkamer met ontbijt voor weten te krijgen, nu we onze eigen bed, toilet en ontbijt meenamen moeten we notabene een hogere prijs betalen. Dat gaan we zo geen vier weken volhouden. Hans heeft wel gelijk gekregen, het was wel een mooie en rustige camping en inderdaad prijzig! Het beach season had duidelijk zijn intrede nog niet gedaan, want het aantal gasten was zeer beperkt.
Als we Monterey benaderen ligt het er schitterend en zonnig bij. Monterey is bekend van o.a. jazz- en popfestivals en in verre verleden van de visconserven. In het verleden schijnt het een smerig stadje geweest te zijn waar het naar vis stonk en waar je struikelde over de kadavers van walvissen. Zoals wij konden waarnemen is die tijd van visvangst wel voorbij en levert de vangst bij de toeristen veel meer op. Op deze wijze rendeert ook de rijke historie. Monterey ligt op een soort van schiereiland en dat levert een mooie route op langs de kustlijn die bekend staat onder de naam “17 miles drive”. Geen onderdeel van de HW1, maar zeker de moeite waard. Je moet er wel weer voor betalen als toerist om er te mogen rijden. Aan de ene kant kan je je vergapen aan de zeer fraaie kustlijn met tal van pacific rijkdommen en letterlijk aan de andere kant aan de rijkdom van de mensen die op fantastisch mooie groene velden met een grote stok aan het knikkeren zijn.
De HW1 vervolgen we in de richting van de Big Sur, waar de HW1 op zijn mooist is. Zie hierboven. Fantastische vergezichten vanaf de weg en vanaf de lookouts. Mooie rotsen, branding en wij hadden ook het geluk van een heldere zonnige dag. Dat geluk valt niet iedere toerist ten deel, tenminste dat heb ik van familieleden begrepen. We waren op vele manieren al op de hoogte gebracht dat de HW1 stukje onder de Big Sur geblokkeerd is vanwege een aardverschuiving. De weg is in zee geschoven en nu zijn ze bezig een nieuwe weg te bouwen. Kortom je kan niet verder. We hadden op de kaart een weg gevonden die het binnenland ingaat en daarmee leek het probleem te overkomen te zijn. De ranger van de camping in Lucia overtuigde ons ervan dat die oplossing geen aanrader was, omdat het a) erg smal, stijl en slingerend was en daardoor heel suf en sloom zal worden en dat b)omrijden via Monterey ongeveer net zo “snel” zou zijn. We hebben haar na een nachtje met de branding voortdurend op de achtergrond, maar gelijk gegeven. Zo zagen we dit stuk van de HW1 nog een keer, op zeker geen straf!
Vervolgens dan maar een beetje tempo maken over de “interstate” die achter het gebergte -Santa Lucia Range- ligt en die het achterland scheidt van de Pacific. Het achterland is een soort Westland achter de duinen, maar dan wel anders! Veel groter, nog platter, geen glas en hele grote percelen met heel veel kool, sla, peen en heel lekker heel veel supergrote aardbeien. Landbouw of moet ik zeggen “kouwe open air tuinders”. Heel veel personeel op het land aan het werk en net zo als in het Westland vooral ook veel “gastarbeiders”. Doen wij het tegenwoordig met Polen, in Californië doen ze het met Mexicanen. Ik weet niet wat die Trump bezield met het weren van Mexicanen. Ik krijg de indruk dat de economie in Californië voor 50% op Mexicanen draait.
Omdat we nog geen genoeg hadden van HW1, zijn we weer in zuid-noord richting gereden tot aan San Simeon. Hier rijd je weer op ongeveer zeehoogte langs de kust, minder spectaculair. De campings in het nationale parken zijn weliswaar minder fraai, maar bevallen ons qua prijs, en we hebben tenslotte bijna alle faciliteiten aan boord in onze camper. Bijna, want naast afvoer, gas, licht en water ontbreekt het tegenwoordig toch essentiële internet. In deze contreien is niet overal “bereik” en zeker geen 4G. Dat is ook de reden dat het updaten van de blog een tijdje heeft stilgelegen.
Een stukje voorbij San Simeon ligt een castle zo werd ons duidelijk gemaakt, je denkt eerst dat kan niet want die historie heeft Amerika niet. We hebben ons laten verleiden om toch een kijkje te gaan nemen. Aangekomen bij de plek geen castle te zien en wel een enorme parkeerplaats a la Blijdorp in R’dam. Voeg daarbij de verschillende soorten van bezoeken die mogelijk waren en een toegangsprijs van $25 p.p. maakten ons heel sceptisch. Vervolgens werden we massaal in een bus geladen om ons naar de top van een heuvel te brengen en ons tegelijkertijd te instrueren dat we ons wel moesten gedragen daar, dus geen eten en drinken en vooral geenkauwgom gebruiken. Boven aangekomen konden we het castle aanschouwen en alle scepsis liet ik direct varen. De plek, het aanzicht, de tuin er omheen had alles van een rijk Italiaanse landhuis dat zomaar ergens in de Italië gelegen zou kunnen hebben gelegen. Het is geheel is gebouwd door architect Julia Morgan in opdracht van krantenmagnaat Hearst. Zeg maar de Berlusconi uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Het bijzondere is dat ze “God en zijn ouwe moer” vanuit de oude wereld naar dit bouwwerk hebben overgehaald. Je komt er van alles tegen; beelden uit Egypte vanuit het jaar 0, plafonds uit Spanje en Italië, Gobelins vanuit Frankrijk, kerkbanken uit kloosters, schouwen uit Ierland, tegels en fonteinen uit Italië en ga zo maar door. Je zou verwachten dat het een kitscherige bende zou zijn, maar dat is het gek genoeg niet. Het bouwwerk staat bovenop een heuvel in een aardbevingsrijk gebied en is opgetrokken uit beton, maar daar zie je aan de voorkant niets van terug (wel aan de achterkant, want het is nog niet af en dat gaan ze ook niet meer voltooien). Kortom een onverwacht verrassing die weliswaar op Amerikaanse wijze was opgetuigd, maar zeker de moeite en het geld waard was. De foto’s proberen mijn gelijk duidelijk te maken. Oordeel zelf. (De foto’s volgen nog)
Nu snel het laatste stuk van HW1 afrijden, dat verder geen aparte vermelding verdient, en op naar LA.